Παραμυθάκι ( ; )

Ενα φυλλαράκι ξερό έπεσε απο το δέντρο της λεμονιάς.

"Αυτό ήταν..", σκέφτηκε. "Πάνε οι όμορφες μυρωδιές.. Είμαι ένα απλό ξερό φύλλο, όπου θα το πάρει ο αέρας, θα το ρίξει στο δρόμο και θα γίνω και εγώ θρύψαλλα όπως όλα τα ξερά φύλλα.. Τα ξερά φύλλα, δεν έχουν αξία. Είναι απλά σκουπίδια."
Ενα απαλό αεράκι κούνησε τα φύλλα της λεμονιάς και το μικρό ξερό φύλλο έπεσε.

"Αρχίζει το ταξίδι" σκέφθηκε και έκλεισε τα μάτια.

Στροβιλίστηκε ψηλά στον ουρανό και αεχισε να πετάει πάνω απο την πόλη, περασε βουνά, μια ατέλειωτη θάλασσα, ο άνεμος συνέχισε να το παρασέρνει ώσπου έφτασε μία μακρινή πόλη.

Μια πόλη με πολλούς ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος με βελούδινα μάτια καθόταν σε ένα παγκάκι σκεφτικός, με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη.
Το φυλλαράκι έπεσε μπροστά στα πόδια του. Το κοίταξε και και το έπιασε απαλά απο την κρύα, λερωμένη άσφαλτο. Το κράτησε στο χέρι του και το έβαλε στην τσέπη του.

"Είναι ζεστά εδώ μέσα -αν και σκοτάδι." ψιθύρισε το φυλλαράκι.
Ξαφνικά τον ενοιώσε να σηκώνεται και να φεύγει.

Περπατάει, περπατάει.

Εφτασε σπιτι του και έβγαλε το φυλλαράκι απο την τσέπη. Το άφησε πάνω στο τραπέζι.

Τον κοιταξε και αυτός ο άνδρας είχε τα πιο όμορφα και ζεστα ματια που είχε δει.
Ενοιωσε τόσο μαγικά. Τόσο όμορφα. Το φυλλαράκι οσφρίστηκε μιά μυρωδιά πρωτόγνωρη.
Κάποιοι λένε οτι ο έρωτας, έχει τέτοια μυρωδιά.

"Ναί. Αυτός ο άνδρας με αγαπάει επειδή δεν είμαι ένα ξερό φύλλο.
Είμαι το δικό του φύλλο." σκέφτηκε.


Αρχισε να πρασινίζει, να ζωντανεύει.

Ο άνδρας χαμογέλασε και το φίλησε.