Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Ο Ζέφυρος περνά




Στο βάθος μια άλικη ανεμώνη έχει ντυθεί στα γιορτινά της,έτοιμη να πεθάνει,στο πρώτο ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων της αυγής.
Βαδίζω πορεία ατέλειωτη μέσα στα χρυσόξανθα στάχυα.
Κι ακολουθώ τον ίσκιο απ' το τελευταίο φως.
Ολάνοιχτα τα μάτια της ψυχής.
Ήθελα να γεμίσω την αγκαλιά μου με το χρυσάφι των σπάρτων.
Να ποτίσω τα διψασμένα στάχυα με δροσοσταλίδες.
Μα ματωμένα τα ροδοπέταλα, ραίνουν το χρυσόξανθο στάχινο κορμί σου. Ίμεροι αμέτρητοι, χωρίς τελειωμό.

Το μικρό κατάξανθο στάχυ ωρίμασε.
Οι χρυσές βλεφαρίδες έκλεισαν σιωπηλά στο φως του ήλιου.
Οι σκέψεις κυλούν, κυλούν φεύγουν σαν τα σύννεφα.
Κλειστό το παντζούρι ερμητικά, είχα αφήσει όμως μια μικρή χαραμάδα να βλέπω, εκεί, κάτω στην παραλία, το αγαπημένο μου όμποε. Κάποτε μου ψιθύριζε στ' αυτί τα μυστικά του Ζέφυρου.
Τώρα ο Ζέφυρος περνά μεσ' απ' τους ασπαλάθους, ματώνει, αναρριγά.
Και οι ίμεροι παραμένουν ακόμα ίμεροι.
Και το όμποε σιωπά.

2 σχόλια:

2Σx2 είπε...

Μου αρέσουν οι αντιφατικές εικόνες που φτιάχνεις.
Ο άνεμος συνήθως ματώνει ότι αγγίζει δεν ματώνει ο ίδιος κι εδώ αιμορραγεί ο Ζέφυρος!

Estrella_ είπε...

Κι όταν ματώνει ο Ζέφυρος, είναι επίπονο..

Καλώς ήρθες..