Αργησα να κοιμηθώ.
Επρεπε να τακτοποιήσω το ντουλάπι που βρίσκεται κάτω απο την βιβλιοθήκη μου καθώς και τα συρτάρια του γραφείου μου.
Και όταν λεω έπρεπε εννοώ οτι ήταν επείγον, αναγκαίο επειδή δεν χωρούσε τίποτα άλλο μέσα.
Δεν είμαι ακατάστατη (συνεχώς) απλά δεν μου αρέσει να πετάω τίποτα.
Ούτε και το πιο μικρό χαρτάκι, αν έχω γράψει κάτι.
Δεν μπορώ να αποχωριστώ προσωπικά αντικείμενα.
Βρήκα χαρτιά, αναπτήρες, ξύστρες, ακόμα και ένα φιλμ φωτογραφικής μηχανής, κι όμως τρια χρόνια τώρα χρησιμοποιώ ψηφιακή, σημειώσεις, στίχοι τραγουδιών, μια φωτογραφία του Ν, φωτοαντίγραφα με κείμενα του αγαπημένου μου συγγραφέα, χάντρες μπλε και κόκκινες, ένα βότσαλο, θυμάμαι το είχα κρατήσει απο μια παραλία στην Κέρκυρα, καρτ ποσταλ του μπαμπά μου απο την Αργεντινή. Βρήκα μια φωτογραφία της γιαγιάς μου όταν ήταν νεα, μου θύμισε μια ηθοποιό που δεν θυμάμαι το όνομά της, μια γόμα απο το σχολείο που έγραφε E+?=LOVE, ένα ποστερ του Τζον Μπον Τζοβι, ένα κομποσχοίνι απο το ταξίδι του αδελφού μου στο Αγιο Ορος, ένα κουτάκι με ροζ συνδετήρες, καμμιά εικοσαριά κασέτες με εκπομπές του Βασίλη, ένα άδειο πακέτο τσιγάρα και σκέφτηκα οτι επιτέλους πρέπει να το κόψω. Βρήκα ένα περιτύλιγμα απο σοκολατάκι νουαζέτα, ένα εισητήριο απο το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στο Αμστερνταμ, το περιτύλιγμα ενός τσιγάρου απο ένα coffee shop (Bulldog cafe), ένα ληγμένο προφυλακτικό, μία ασημένια αλυσιδίτσα, ένα απόκομμα ενός αεροπορικού εισητηριου της 19/3, πέρσι, για Θεσσαλονίκη. Βρήκα τα εφηβικά μου ημερολόγια και τα ξαναδιάβασα όλα, γράμματα που στέλναμε με τις φίλες μου στο σχολείο και λέγαμε ποιός μας αρέσει απο την τάξη.
Και πολλά άλλα...
Τα τακτοποίησα πρόχειρα χωρίς να πετάξω το παραμικρό.
Θα αγοράσω ένα μικρό μπαουλο και θα βάλω κάποια μέσα.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αποχωριστώ ποτέ ο,τι με αγγιζει, αλλά αν συνεχίσω έτσι θα γίνω ρακοσυλλεκτης.
8 σχόλια:
Ευτυχώς με τις μετακομίσεις, εξοικονομείται χώρος. Ετσι τα μισά μου "ενθύμια" βρίσκονται στο πατρικό μου, τα υπόλοιπα στο σπίτι μου στην Ελλάδα και πλέον εδώ γεμίζω ακόμα άνετα συρτάρια, με εισητήρια, χαρτάκια, κομματάκια από τοιχογραφίες της Καππαδοκίας κλπ κλπ. Οχι, ούτε εγώ μπορώ να αποχωριστώ εύκολα κάτι. Και όσες φορές πάω να κάνω ξεκαθάρισμα, τρώω τόσες ώρες ξαναχαζεύοντάς τα, που ούτε τα ξεκαθαρίζω ούτε τα τακτοποιώ. Απλά κλείνουν τα συρτάρια λιγάκι πιο εύκολα. Το παλιότερο ενθύμιο είναι μια αμυγδαλιά που είχα φτιάξει στο νηπιαγωγείο με κομμάτια από αμύγδαλα (όσα δεν έφαγε μαζί με την κόλλα η αδελφή μου δλδ:)
Μένουν στα ράφια στοιβαγμένες αναμνήσεις νέες παλιές όλες μαζί αγκαλιά, κάποια κουτιά και album φωτογραφιών. Μόνο που με τις μετακομίσεις χάθηκαν αρκετά. Μοιράστηκαν άλλα σε σπίτια εξοχικά, πατρικά, και μόνιμα.
Κουβαλούσα μέχρι δύο χρόνια πριν μια φωτογραφία από το Λύκειο – και να στεφτείς πως δεν βρισκόμουν ανάμεσα στα πρόσωπα –
Σκορποχώρι αναμνήσεων είμαστε.
Ρακοσυλλέκτες αν θέλεις…
Δέχεσαι και παλιά ρούχα;;;
α και που'σαι!
Σκάψε λίγο ακόμα μπορεί να βρούμε και τίποτα να φάμε για σήμερα.
Αααα (τέλος) δε με λες, βρήκες μήπως κάτι παντόφλες που έχω χάσει εδώ και χρόνια...τις ψάχνω δε τις βρίσκω ρε π....η μ
ολα αυτα τα βρηκες στα συρταρια σου;;; και τι συρταρια ειναι αυτα αγαπητη;;; μηπως βρηκες και κανενα παλιο ερωτα ξεχασμενο μεσα (:P)...
σου εχω παντως μια λυση αν θες για να αποφευγεις διλληματα τυπου 'τι κραταω - τι πεταω'... εχε μικροτερα συρταρια. ειδες τελικα που εχω πρακτικο μυαλο (που αμφεβαλες).
υγ. χεχεχε...
εχω το ιδιο προβλημα αστερατη μου και τωρα που πρεπει να μετακομισω σκιζεται η καρδια μου που πρεπει να τα αποχωριστω.Εχω ηδη αρχισει να μοιραζω τα κουκλακια και τα διακοσμητικα,τα περισσοτερα δωρα που μου θυμιζουν κατι.Αλλα μαλλον δε θελω να θυμαμαι πια,τιποτα,και κυριως τα ομορφα.Τις στιγμες της ξεγνοιασιας,τα καλοκαιρια,το κυμα που ελουζε τα βοτσαλα που μαζεψα,τα γενεθλια,τα Χριστουγεννα που ανταλλασαμε δωρα...ενα σφουγγαρι χρειαζομαι να τα σβησω ολα,tabula rassa να γινω αλλα μην ξαναγραψει κανεις πανω μου,πλιζ!
@ Georgia
Δε συγχώρεσα ποτέ στη γιαγιά μου το ότι μου πέταξε παλιές μου χειροτεχνιές του σχολείου. Θυμάμαι, είχα φτιάξει στο νήπιαγωγείο ένα σπίτι με φασόλια. Αυτό το είχα σε ενα ντουλάπι μέχρι όταν πήγαινα γυμνάσιο. Όταν μετακομίσαμε αυτό αλλά και άλλα, χάθηκαν. Ρώτησα τη γιαγιά μου, μιας και μας βοήθησε στη μετακόμιση και η οποία ήταν και είναι άρρωστη με την καθαριότητα αν το είδε. Εντελώς φυσιολογικό για εκείνη ήταν να μου πει οτι το πέταξε.
Ακόμα της το λεω και εκείνη μου απαντάει οτι θα μου πάρει φασόλια να φτιάξω άλλο επειδή την έχω πρήξει τόσα χρόνια. :D :D
Aλλά εγώ το ήθελα. Θέλω να έχω πράγματα που μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια. Λες και έχω φόβο οτι θα τα ξεχάσω κάποτε..
@ Hχε πλάγιε
Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες. Εχω, ευτυχώς, πολλές και απο τότε που ήμουν παιδί και απο το σχολείο. Μου αρέσει να τις κοιτάζω και να θυμάμαι και την κάθε μικρή λεπτομέρεια.
Σκορποχώρι αναμνήσεων, ναι.. Αυτό είμαστε.
@ narita
έχω ένα σοκολατάκι αλλά έχει λήξει.
Θες το ;;;;
@ μαν ον δε φεγγάρι
Πάντα θαύμαζα το πρακτικό μυαλό σου. :P
Ξεχασμένο έρωτα όχι, δεν βρήκα. Με τους έρωτες παθαίνω αμνησία.
@ Ευάκι μου
Σε καταλαβαίνω.. Κάποιες αναμνήσεις που μας έχουν πληγώσει θέλουμε να τις αποχωριστούμε πετώντας ο,τι μας τις θυμίζει. Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, με είχε πιάσει μία μανία να ξεχάσω όλα όσα μου τον θύμιζαν άσχημα. Ήθελα να θυμάμαι μόνο τα όμορφα απο εκείνον. Ετσι πέταξα μία φωτογραφία απο κάτι γενέθλια μου. Στη φώτο ήμουν εκείνος και εγώ αλλά θυμόμουν οτι είχα κάνει μια σκανταλιά και είχαμε μαλώσει. Ετσι την πέταξα.. Ομως παρόλο που την πέταξα ακόμα το θυμάμαι..
Ο,τι κι αν κάνουμε κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται, ίσως ξεπερνιουνται μόνο..
:)
Δημοσίευση σχολίου