Ενα γράμμα που δεν έλαβα ποτέ

Κοριτσάκι μου,

Έφυγα απροειδοποίητα ακριβώς πριν απο ένα χρόνο.
Σαν σήμερα ήταν, που κρυμμένος πίσω απο μια τριανταφυλλιά, σε έβλεπα να κλαίς βουβά.
Όμως δε γινόταν αλλιώς κορίτσι μου.
Έπρεπε να φύγω.
Το ξέρω οτι και εσύ το έβλεπες οτι μήνες πριν προετοιμαζόμουν για αυτό το ταξίδι.
Ξέρω οτι το ήξερες κι ας μη μου είπες ποτέ μια λέξη για αυτό..

Δε μπορώ να σου εξηγήσω πως συμβαίνει, όμως σε βλέπω. Σε ακούω.
Είμαι μέσα σου.
Θυμάσαι όταν ήσουν μικρή που σου είχα πει οτι μπορώ να νοιώσω κάθε σου συναίσθημα ; Και εσύ ένοιωθες ασφάλεια. Κάπως έτσι και τώρα.

Για αυτό σου γράφω σήμερα.
Επειδή θέλω να πιστέψεις oτι η παρουσία μου δε χρειάζεται ούτε τη σάρκα, ούτε τα οστά μου. Η παρουσία μου είναι η ανάμνηση και η ανάμνηση δε γίνεται ποτέ απουσία.
Τις προάλλες σε άκουσα να λες οτι απο τη μέρα που έφυγα νοιώθεις οτι η μισή σου καρδιά λείπει. Ξέρω οτι σου λείπει η αγκαλιά μου, η φωνή μου και θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα οτι δε μου λείπεις και εσύ.
Όμως κοριτσάκι μου, χαίρομαι. Χαίρομαι επειδή μπορώ και σε νοιώθω αλλιώς.
Γίνομαι η ηλιαχτίδα που σε ξυπνάει το πρωί μπαίνοντας απο τις γρίλιες, το αεράκι που φυσάει απαλά πάνω στο πρόσωπό σου, το γιασεμί που ήρθε ξαφνικά μπροστά στα πόδια σου χτες το απόγευμα και το έβαλες μεσα στην τσέπη σου, το δάκρυ που τρέχει στα μάγουλά σου τώρα.

Μέσα σου είμαι, γύρω σου ειμαι και σε αγαπώ.

Ο πατέρας σου