Δηλωση σοβαρή

Η έννοια του έρωτα είναι ο,τι πιο ξεκαρδιστικό υπάρχει.

Ναι, αυτό δηλώνω.

Δεν είναι δύσκολο..

La valse d'Amélie - Yann Tiersen


Δεν είναι δύσκολο να μάθεις πως να χάνεις
έτσι κι αλλιώς, σ' αυτό τον κόσμο είναι γραφτό
πολλά και διάφορα στο δρόμο να χαθούν.
Αρκεί μονάχα λίγη εξάσκηση να κάνεις.

Να χάνεις κάτι κάθε μέρα, αυτό να κάνεις.
Κι αν παν' χαμένες λίγες ώρες, τι μ' αυτό ;
μη σε τρομάζουν τα χαμένα σου κλειδιά.
Δεν είναι δύσκολο να μάθεις πως να χάνεις.

Μετά εξασκήσου σε απώλειες της μνήμης :
τόπους, ονόματα, ταξίδια να ξεχνάς,
τίποτα απ' όλα δεν κοστίζει αληθινά.
Αρκεί να μάθεις χωρίς πόνο να τ' αφήνεις.

Γκρέμισαν πρόσφατα το παιδικό μου σπίτι
ένα άλλο που εμένα γκρεμίστηκε κι αυτό
έχασα πρόσφατα ενθύμιο πατρικό.
Δεν είναι δύσκολο να μάθεις πως να χάνεις.

Έχασα πόλεις, και ηπείρους, και ποτάμια
κάποια βασίλεια που μου ανήκαν παιδικά
μου λείπουν όλα, κι όμως ζω χωρίς αυτά.
Δε με κατέστρεψε ακόμα κι η ορφάνια.

Αλήθεια, ακόμα κι όταν έχασα εσένα
- το γέλιο, τη φωνή σου που αγαπώ -
δε θα πω ψέματα. Γιατί είναι φανερό,
δεν είναι δύσκολο να μάθεις πως να χάνεις.
Όσο κι αν νιώθεις οτι θέλεις να πεθάνεις.

Απόγευμα

Talvin Singh - Traveller

Τα πιο όμορφα απογεύματα της ζωης μου είναι τα μοναχικά.
Εγώ και εγώ. Εγώ με εμένα.

Ταξίδι

Mark Brown ft. Sarah Cracknell - The Journey Continues

Αφιερωμένο σε όσους ταξιδεύουν ...

Ανατολή

Yosebu - Treat me right

==

Και..
η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή, φίλε μου.
Τόσο μικρή που την κάνουμε τόσο θλιβερή και μίζερη ώρες ώρες. Και γίνεται ακόμα πιο μικρή.
Κοφτή σαν αγχωμένη ανάσα.

Σήμερα, είδα την πιο όμορφη ανατολή.
Ξέρεις τι σημαίνει η ανατολή, φίλε μου ;
Σημαίνει αρχή. Ξανά. Πάλι. Ζωη.
Μια ομορφιά, είμαστε.

Φωτάκια

"Όταν περνάω ΕΓΩ καλά, περνάνε και οι γύρω μου, τέλος."

Αυτό μου είπε ο Κώστας, ένα βράδυ ενώ έπαιζε αυτό το τραγούδι και λιώναμε στις τεκίλες.
Ακούω μια φράση, μια λέξη και αυτόματα αναβοσβήνουν φωτάκια μέσα στο μυαλό μου και η φράση γίνεται δική μου.
Έτσι, όταν με ρωτάνε το συνηθισμένο : τί κάνεις ; απαντάω γελώντας : τη ζωη μου.

Grace Jones - Strange

Λάμψεις

Όταν κλείνω τα μάτια μου σπάνια βλέπω σκοτάδι.
Ακουω και γεύομαι.
Γεμίζω με χρώματα.
Με βλέπω μέσα σε ουράνια τόξα, νιώθω κάθε φλέβα του κορμιού μου να πάλλεται.
Τα μαλλιά μου είναι πολύχρωμα τα μάτια μου είναι ροζ.
Κάνω βόλτες με ένα ποδήλατο πάνω στα κύματα.
Βρέχει μπλε βροχή και μουτζουρώνω τα χέρια μου.
Δαγκώνω ένα πορτοκαλί μήλο και κάνω μια ευχή.

song: dj krush & toshinori kondo - bu-seki

Αυτοβιογραφικό

Γκαου μπιου - Κωνσταντίνος Β.
Σκηνοθεσία : K. Σκαλτσας

Άτιτλο

Επειδή όλοι έχουμε διαφορετική άποψη για τον παράδεισο....



Big Bud - Transmission

For ever = Never

Ωραίο το παραμύθι σου αλλά δεν έχει δράκο.


(video Dimitris Papaioannou - For Ever)

Μπάμ

Και ξαφνικά δεν ξέρεις ούτε που βρίσκεσαι ούτε τι συμβαίνει.
Μονάχα κολλάς σε γεγονότα.
Και ξαφνικά, όλα ξαφνικά γίνονται, κάτι κάνει μπαμ μέσα στην ψυχή σου και στο μυαλό σου και όλα αλλάζουν.
Νέες συνήθειες, νεες σκέψεις, όλα καινούρια.
Και σου αρέσει. Μου αρέσει.

Τηλεγράφημα

Τελικά, τα πιο όμορφα πράγματα βρίσκονται σε μικρές λέξεις και πράξεις.
Σε μυρωδιές, σε ανάσες. Σε μικρά αυτοκόλλητα που τα κολλάμε όπου θέλουμε μόνο και μόνο για να τα βλέπουμε.
Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που κρύβουμε.

(ναι, σε σένα μιλάω)

Spa

Πολύ κουραστική η σημερινή μέρα, αδέρφια.
Αλλά το περίεργο είναι οτι η κούραση σε μένα έχει την ερμηνεία του spa.

Βαριέμαι και...

... αντιγράφω απο την αρχική σελίδα του blogger :

Ενα ιστολόγιο είναι ο εύχρηστος δικτυακός σας τόπος, όπου μπορείτε στα γρήγορα να δημοσιεύσετε σκέψεις, να συναλλαγείτε με ανθρώπους και να κάνετε πολλά άλλα.
Όλα ΔΩΡΕΑΝ.

Εδώ χρειάζεται επεξήγηση.
Δηλαδή ο blogger μπορεί να πλέξει μόνος του κουβερλί, να μαγειρέψει παστίτσιο ή μουσακά, να ταϊσει την γάτα ή τον σκύλο σας, να τραγουδήσει, να κάνει σέξ και ο,τι άλλο θέλετε.
Όλα αυτά μαζί με όλους.

Σοβαρή ανάλυση άσματος

Θελεις τραλαλα θελω τραλαλο
Το τραλαλά είναι μία νεα μέθοδος στο να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καλύτερα τον εαυτό μας και το "άλαλο τρι" που κρύβουμε μέσα μας.
θελεις γλυφιτζουρι χωνακι παγωτο
ο έρωτας περνάει πάντα απο το στομάχι
θελεις τραλαλα θελω τραλαλο
ζητάμε απεγνωσμένα το "άλαλο τρι"
το ταιρι σου να γινω για να παιζεις τραλαλο
ένα τραλαλό τη μέρα τον Φρόυδ κάνει πέρα
Σ' αρεσουν τα γλυκα μ' αρεσει το φιλι
Σε αυτόν τον στίχο υπάρχει διάχυτη και ρέουσα η ανιδιοτέλεια.
μα απ 'ολα κατι αλλο μ' αρεσει πιο πολυ
αγωνία με λάχταρα να σε νοιάζομαι
θελεις συντροφια ελα πιο κοντα
αγωνία κι άλλη
η αγαπη σου να γινω για να παιζεις τραλαλο
η αγάπη ουδέποτε τραλαλίπτει

Θελεις τραλαλα θελω τραλαλο
θελεις γλυφιτζουρι χωνακι παγωτο
θελεις τραλαλα θελω τραλαλο
το ταιρι σου να γινω για να παιζεις τραλαλο

Γεμισε η βραδια ποθο μας κερνα
Παθιασμένες δηλώσεις, το τραλαλό είναι κοντά
ο ερωτας σε μια γωνια μας χαμογελα
η ζωη θελει χαμόγελο, ερωτα και τραλαλά
δωσε ενα φιλι προκαταβολη
Ειμαι γυναικα του κεφιού-δήλωση
κι ο,τι θες προκυψει θα γινει στη στιγμη
ο στιχος ειναι επιτηδες χωρις συνταξη, επειδη έχει χάσει τα λόγια της η αοιδός απο το τραλαλά που θα πέσει και επαναλαμβάνει τους ίδιους στίχους παρακάτω για να το εμπεδώσει.
θελεις τραλαλα θελω τραλαλο
το ταιρι σου να γινω για να παιζεις τραλαλο

Θελεις τραλαλα θελω τραλαλο
θελεις γλυφιτζουρι χωνακι παγωτο
θελεις τραλαλα θελω τραλαλο
το ταιρι σου να γινω για να παιζεις τραλαλο
Σ' αρεσουν τα γλυκα μ' αρεσει το φιλι
μα απ 'ολα κατι αλλο μ' αρεσει πιο πολυ
θελεις συντροφια ελα πιο κοντα
η αγαπη σου να γινω για να παιζεις τραλαλο
Θελεις τραλαλα θελω τραλαλο

Σαββατιάτικο

Lyublyu glaza tvoi moj drug
S igroj ih plamenno-chudesnoj
Kogda ih pripodymesh' vdrug
I slovno molniej nebesnoj
Okinesh' beglo celyj krug...

No est' sil'nej ocharovan'ya:
Glaza, potuplennye nic
V minuty strastnogo lobzan'ya
I skvoz' opushchennyh resnic
Ugryumyj, tusklyj ogn' zhelan'ya

==

I love your dear eyes, my friend,
With their play so bright and wondrous,
When you promptly rise them, and,
Like with a lightning in the wildness,
Embrace at once the whole land.

But there's more fabulous attraction:
The eyes directed to the floor
During the crazy osculation,
And through the lashes, set before,
The dusk and gloomy flame of passion

Fyodor Tyutchev

(η σκηνή είναι απο την ταινία Stalker του Tarkovsky)

* S T O P *

Είστε απο τους ανθρώπους που τηρούν τους κανόνες ή που λατρεύετε να τους παραβιάζετε ;

Σήμερα το πρωί σε μία απόσταση 20 χιλιομέτρων, πέντε άνθρωποι παραλίγο να με τρακάρουν. Και σκέφτομαι : μα γιατί παραβιάζουν το ΣΤΟΠ ;
Βιάζονται ; Είναι απρόσεκτοι ; Δεν γουστάρουν να έχουν όρια στη ζωή τους ;
Και οι άλλοι που τα τηρούν τον ΚΟΚ τί είναι ; Υπομονετικοί ; Σέβονται ; Συμβιβάζονται με τα όρια της δικής τους ελευθερίας ;
Δεν ξέρω..

Ο αγαπημένος μου είναι άνθρωπος που θέλει να νοιώθει ελεύθερος. Δεν του αρέσουν τα όρια, να του λες "μη". Εγώ είμαι πιο συμβιβαστική. Προτιμώ να έχω όρια και κανόνες στη ζωή μου. Έτσι, νοιώθω πιο ήρεμη. Μπορώ να βρεθώ σε χώρο με ανθρώπους που δεν συμπαθώ και να περάσω τέλεια. Μικρή ήμουν περισσότερο συμβιβαστική, τώρα τελευταία έχω αλλάξει και είμαι λιγότερο.
Τελικά έχω αλλάξει πολύ μετά απο τον θάνατο του μπαμπά μου.
Κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να θυμηθώ πώς ήρθε αυτή η αλλαγή..

Απαγορεύεται

Ένστικτο

Φοβάμαι το ένστικτό μου επειδή πάντα πέφτει μέσα.
Όπως σήμερα. Έχω μια άσχημη αίσθηση απο το πρωί που ξύπνησα. Νοιώθω μια ανησυχία, τρώγομαι με τα ρούχα μου. Έχω τόση νευρικότητα που κάπνισα ενα πακέτο τσιγάρα.
Έχω την αίσθηση οτι κάτι θα συμβεί. Έχω την αίσθηση οτι κάτι θα ακούσω και θα με ταράξει. Κάτι...

Είμαι περίεργη να δω τι θα είναι αυτό.

Την ίδια αίσθηση είχα 3 μήνες, συνέχεια., πριν απο το έμφραγμα του μπαμπά μου. Προαισθανόμουν οτι κάποιος απο την οικογένεια θα έφευγε.. Ευτυχώς, όμως αυτή τη φορά δεν νοιώθω έντονα οτι κάποιος θα φύγει. Απλά οτι θα συμβεί κάτι..
Θυμάμαι τους 3 βασανιστικούς μήνες. Άγγιζα τον πατέρα μου αλλά δεν τον ένοιωθα.
Ειλικρινά, δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτή την αίσθηση που είχα τότε.

Οτι είναι να γίνει θα γίνει όμως, ακόμα κι αν δεν το θέλω.


Αίσθηση vol.1

Nότες και σκέψεις

Μόλις τώρα τέλειωσα τη δουλειά.
Έβαλα να ακούσω το Damage των Kosheen. Δεν ξέρω γιατί διάλεξα το συγκεκριμένο.
Έψαχνα να βρω μια μελωδία που θα με κάνει να φύγω.
Κάθομα πάλι μπροστά στην οθόνη και απλά γράφω.
Πάλι χωρίς να σκέφτομαι. Και συνειδητοποιώ οτι μου ταιριάζει καλύτερα αυτή η γραφή.
Ξεκινώ απο κάπου κι όπου με βγάλει.
Παλιότερα, όταν ξεκίνησα το μπλογκ έγραφα σαν να έγραφα σε ημερολόγιο.
Η καθημερινότητά μου όμως ήταν πολύ συνηθισμένη. Μετά προσπάθησα να παρατηρήσω καλύτερα γύρω μου και ο,τι μου έκανε εντύπωση το κατέγραφα με τη μορφή στίχων ή και ιστοριών. Αυτό όμως με κούρασε.
Σταμάτησα να γράφω επειδή δεν είχα τι να γράψω. Είχα πάψει να ενδιαφέρομαι για το τι συμβαίνει γύρω μου. Ενδιαφερόμουν μόνο για την δουλειά.
Είχα άγχος. Θα ξεκινούσα καινούργια δουλειά. Θα έκανα μία αρκετά μεγάλη, για την τσέπη μου, επένδυση. Ρίσκαρα. Συνεχώς είχα αυτές τις σκέψεις.
Τώρα που όλα προχωρούν καλά, είμαι πιο ήρεμη.
Μου είχε λείψει αυτή η ηρεμία.
Απο μικρή ήμουν πάντοτε ήρεμη και ψύχραιμη. Και όταν ένοιωσα τώρα τελευταία αυτό το απαίσιο συναίσθημα της ανασφάλειας, τρόμαξα ! Άρχισα να πιστεύω οτι παίρνοντας ένα τόσο μεγάλο οικονομικό ρίσκο θα έπαυα να είμαι ήρεμη. Φοβόμουν τελικά. Φοβόμουν μήπως αποτύχω. Και το συναίσθημα της αποτυχίας με κυνηγούσε πάντα. Ίσως επειδή μου έλειπε η επιβραβευση των δικών μου. ΄
Θυμάμαι όταν γυρνούσα απο το σχολείο, δημοτικό πρέπει να ήταν , με κάποια ζωγραφιά,έψαχνα να βρω την μητέρα μου για της την δείξω. Έψαχνα αλλά ποτέ δεν ήταν σπίτι επειδή δούλευε. Μου έλειπε η μητέρα μου. Και ο μπαμπάς μου το ίδιο. Για αυτό ίσως είμαι πολύ δεμένη μαζί τους. Ο μπαμπάς μου δεν ζει, αλλά νοιώθω ακόμα αυτό το δέσιμο. Δεν ξέρω πως θα ήμουν αν δεν το ένοιωθα ακόμα. Ζητούσα την επιβράβευσή του. Και επειδή οι δουλειές μας είχα κοινό αντικείμενο, επιθυμούσα να μου πει "μπράβο". Αναρωτιόμουν αν με αγαπάει.. Είχε τον δικό του τρόπο για να δείχνει την αγάπη του. Εγώ γενικώς την δείχνω αλλιώς τη δική μου. Ο μπαμπάς μου ήταν αυτό που λέμε "σκληρός". Όταν όμως ηρεμούσε γινόταν πολύ τρυφερός. Πριν πέσει σε κώμα, του είχα ψιθυρίσει οτι τον αγαπάω πολύ και οτι ξερω οτι με αγαπαει και εκείνος. Δεν ξερω γιατί απάντησα αντί για εκείνον. Την αγάπη του την ένοιωσα εκείνη τη στιγμή. Και αν όλα αυτά τα χρόνια είχα πιο ανοιχτές τις αισθήσεις μου απέναντι σε συναισθήματα, ίσως να είχα νοιώσει την αγάπη του.
Δεν έχουν να μας πουν τίποτα τα λόγια. Τα λόγια τα ερμηνεύουμε όπως εμείς θέλουμε, οι αισθήσεις όμως δεν μπορούν να ερμηνευθούν αλλιώς.

Τελευταία νοιώθω τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου και μου αρέσΩ έτσι.



Νότα 1


Νότα 2

Κόλλημα

Εντάξει, έχει καταντήσει βαρετό αλλά δυο βδομάδες τώρα το τραγουδάω.
Κόλλημα.

Κουκουναρισμοί

Θα ξεκινήσω να γράφω κι όπου βγεί.

Θα πατάω τα πλήκτρα χωρίς να με ενδιαφέρει το πως γράφεται η κάθε λέξη και κυρίως το τι σημαίνει.

Υπάρχουν λέξεις που μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες και που μου προκαλούν συναισθήματα. Καμιά λέξη δεν θεωρώ απλώς μια απλή λέξη. Π.χ η λέξη άνεμος, μου φέρνει στο μυαλό την έννοια ελευθερία, την ομορφιά της φύσης και μου δημιουργεί το συναίσθημα της μοναξιάς.

Δεν ένοιωσα ποτέ ελεύθερη. Τα τελευταία χρόνια μόνο νοιώθω οτι πραγματικά αναπνέω.
Όταν ημουν μικρή ήμουν αρκέτα κλειστός χαρακτήρας, πολύ μοναχική και καθόλου ξέγνοιαστη. Ίσως επειδή ωρίμασα σχετικά νωρίς, απο μικρή ένοιωθα μέσα μου το συναίσθημα της ευθύνης λόγω της υγείας του αδελφού μου. Όταν έπρεπε να μείνω μαζί του επειδή η μαμά μου δούλευε ενοιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι, δεν δυσανασχετούσα επειδή τον αγαπούσα πάρα πολύ, απλώς ένοιωθα την ευθύνη του να τον φροντίσω. Ετσι όλο αυτό μου δημιουργούσε άγχος. Κι άλλα πολλά δεν με άφηναν να νοιώθω ελεύθερη. Όμως συνειδητοποιώ τώρα οτι η ελευθερία είναι γύρω μας, εμείς είμαστε υπεύθυνοι αν θα την επιλέξουμε ή αν θα την αφήσουμε να φύγει.
Ετσι όταν ήμουν πιο μικρή καταπιεζόμουν και δεν επέλεγα αυτό που πραγματικά ήθελα. Πάντα επέλεγα αυτό που θα μου υποδεικνυαν. Κι ας μην μου άρεσε.
Για αυτό και δεν επέλεξα αυτό που πραγματικά ήθελα να σπουδάσω αλλά αυτό που ήθελε ο πατέρας μου. Η δουλειά που κάνω τώρα δεν είναι αυτό που ονειρευόμουν. Προσπάθησα και την αγάπησα αλλά δεν νοιώθω αυτόν τον έρωτα.

Χαίρομαι που έχω αλλάξει. Που πλέον επιλέγω εγώ αυτό που θέλω. Και χαίρομαι που τελικά θα κυνηγήσω αυτό το όνειρο που με κάνει να χαμογελάω όποτε το σκέφτομαι.



μουσικό κουκουνάρι

Sweet melody

Zap Mama - Sweet melody

Sweet sweet melody
Stop make me crying
Sweet sweet melody sweet

I was on my way
Driving along for a long trip
Hoping that I will find you
But once again all grey was the sky

Sweet sweet melody
Stop make me crying
Sweet sweet melody sweet

It was a rainy day and all a rainy night
Rain rain rain all my way
All along,blues comes to me
I'm starting crying (crying crying)

Sweet sweet melody
Stop make me crying
Sweet sweet melody sweet

I hope that I will find you again
I hope that you're waiting for me
Coz me I'm waiting for you with all my heart

Sweet,sweet,sweet sweet

Sweet sweet melody
Stop make me crying
Sweet sweet melody sweet

Αμστερνταμ

Είμαι ερωτευμένη με αυτή την πόλη....

Επιθυμίες

Επίσης Θ Ε Λ Ω :

- Να χάσω 5 κιλά.
(μπύρες δεν ήθελες το καλοκαίρι ;;)
- Να κόψω το ρημαδοκάπνισμα.
(το τασάκι είναι τίγκα στις γόπες)
- Να πάει καλά η νεα μου δουλειά επειδή αν δεν πάει θα μπω φυλακή απο τα χρέη.
(για ένα κομματι ψωμί, δε φτάνει μόνο δουλειά)
- Να δω τα πράγματα με άλλο μάτι (όχι όλα, ορισμένα)
- Να μην κοστίσει πολλά η επισκευή του αυτοκινήτου μου
(φτιάξε τους δρόμους δήμαρχε, όχι άλλες λακούβες)
- Να θυμάμαι πιο εύκολα. Είμαι μικρή ακόμα.
(δε θέλω γέλια)
- Να παω το ταξίδι που ονειρεύομαι.
- Με αυτόν που ονειρεύομαι.

Αυτά προς το παρόν. Η λίστα θα ανανεωθεί σύντομα.

Νο name

Larsen & friends - Abeceda pt2


.. και η ζωή συνεχίζεται, που λέτε.

Τί να σας λεω.. Θα θελα να βρισκόμουν ακόμα σε μια οποιαδήποτε επιφάνεια που να έχει άμμο και να νοιώθω τα πόδια μου βρεγμένα απο το νερό, το σώμα μου να καίγεται απο τον ήλιο.
Θα θελα το κεφέλι μου να ήταν ζαλισμένο απο τις μπύρες.
Θα θελα να βαριέμαι. Να ακούω φωνές χαρούμενες πλάι μου, γύρω μου.

Εξω, ο αέρας έσπασε το λουλουδάκι που φρόντιζα στην γλάστρα, έχουν μαζευτεί τα σύννεφα πάνω ψηλά και χορεύουν.

Αυτό που έμεινε απο το καλοκαίρι είναι το άδειο μου κεφάλι.

Παραλία

Και η ζωή συνεχίζεται...

Ένα παραμυθάκι

Η μικρή αράχνη στάθηκε βουρκωμένη μπροστά στη μητέρα της.
Έπρεπε να φύγει και να ζήσει μόνη της πια. Είχε μάθει να υφαίνει τον ιστό της. Η μητέρα την είχε προετοιμάσει.

- Έτσι είναι η μοίρα μας. Να ζούμε μόνες. Θα σ΄αγαπώ και θα μου λείπεις. Καλή τύχη κόρη μου !

Η Πηνελόπη δε μίλησε. Γύρισε την πλάτη και χάθηκε στο δάσος.
Περιπλανήθηκε όλο το πρωί και τέλος, κουρασμένη, ανέβηκε τον κορμό μιας απιδιάς, πήγε στ' ανατολικά κλαδιά της, διάλεξε ένα φύλλο και πλησίασε.

- Καλησπέρα, όμορφο φύλλο. Μήπως μπορώ να φτιάξω εδώ το αργαστηράκι μου και να ζούμε μαζί ;
- Καλησπέρα, καλησπέρα, με μεγάλη μου χαρα! Όμως πρεπει να σου πω πως τον Οκτώβρη θα πέσω στο χώμα και τότε ;
- Μέχρι τότε βλέπουμε, είπε η Πηνελόπη με τρυφερότητα.

Τις επόμενες μέρες ύφαινε τον περίτεχνο ιστό της με τις μεταξένιες κλωστές. Η ζωη τους κυλούσε όμορφα.
Η άνοιξη και το καλοκαιράκι διάβηκαν χαρούμενα. Τον Οκτώβρη όμως τα φύλλα άρχισαν να πέφτουν.

- Ήρθε η ώρα μου Πηνελόπη, είπε λυπημένα το φύλλο. Βλέπεις ; Κιτρινίζει η άκρη μου, πρέπει να φύγεις.
- Όχι, είπε, δε θα σ' αφήσω να πέσεις.
Και με το νήμα της άρχισε να δένει σφιχτά το κοτσανάκι του φύλλου στο κλαδί. Ολη τη μέρα έκανε αυτή τη δουλειά.

- Ααα, τώρα νιώθω καλύτερα, είπε το φύλλο, έλα όμως να ξεκουραστείς και αύριο συνεχίζεις.

Η Πηνελόπη έδεσε με δυο κόμπους το νήμα, τραβήχτηκε στη χούφτα του φύλλου και αποκοιμήθηκαν αγκαλιασμένα.
Το χάραμα όμως, πέρασε ένας αέρας και τα πήρε και τα δύο.

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Αμφισβήτηση

Τίποτα δεν κράτησα για μένα.

Όλες μου τις σκέψεις τις γνωρίζεις λες και είναι δικές σου.
Λες και απο το δικό σου κεφάλι βγήκαν και έκαναν βόλτες στο δωμάτιο.
Τίποτα δεν κράτησα για μένα, επειδή δεν το ήθελα.
Κι ας συνεχίζεις να με λες μυστικοπαθή.

Όμως μη με αμφισβητείς άλλο.

Στεναχωριέμαι.

Να, σαν αυτή τη μελωδία νοιώθω κάθε φορά που αμφιβάλλεις...

Μη..

Χωρίς Λόγια

Yακίνθεια 2007 - «Στα σύννεφα του Greco»

Έχουμε και λέμε :

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ
Προβολή του πρώτου μέρους της ταινίας του Λευτέρη Χαρωνίτη «Δομίνικος Θεοτοκόπουλος». Για την ταινία θα μιλήσει ο σκηνοθέτης.

ΠΕΜΠΤΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ
Προβολή του δεύτερου μέρους της ταινίας του Λευτέρη Χαρωνίτη «Δομίνικος Θεοτοκόπουλος».

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ομιλία της διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης και καθηγήτριας της Σχολής Καλών Τεχνών Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα για τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.
Συναυλία με τη Σαβίνα Γιαννάτου και τους Primavera en Salonico.

ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ
Μουσική και χορευτική συνάντηση του ισπανικού Flamengo με τον κρητικό χορό. Μια παράσταση με τους Compania flamenco Chiqui de Jerez και τους Γιάννη και Γιώργο Μεγαλακάκη.

ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ
Προβολή του ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοϊτη για τη Φλέρυ Νταντωνάκη «Φλέρυ τρελή του φεγγαριού».
Συναυλία με τη Νένα Βενετσάνου. Θα παρουσιαστούν τα έργα του Μάνου Χατζιδάκι «Καπετάν Μιχάλης» και «Μεγάλος Ερωτικός» καθώς και τραγούδια από το ΚΑΦΕ ΓΚΡΕΚΟ. Μαζί της ο Παντελής Θεοχαρίδης.

ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ
Η Πέμυ Ζούνη στο έργο «Αιώνες μακριά από την Αλάσκα» του Άκη Δήμου. Μουσική σύνθεση και συμμετοχή στο πιάνο Θοδωρής Οικονόμου.
Συναυλία με τους Ross Daly, Βασίλη Σταυρακάκη, Σπυριδούλα Τουτουδάκη και Γιώργη Ξυλούρη (Ψαρογιώργη).

ΤΡΙΤΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ
«Συνομιλίες με το φως». Το αρχέγονο φως δια στόματος του Γιώργου Γραμματικάκη διηγείται τα όσα θαυμαστά είδε και έζησε από τη γέννηση του Σύμπαντος μέχρι την εμφάνιση της ζωής. Τη διήγηση του συνοδεύουν με μουσικές και αυτσχεδιασμούς οι Γιώτης Κιουρτσόγλου και ο David Lynch.

ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ
Το θεατρικό εργαστήρι του πανεπιστημίου της Κύπρου θα παρουσιάσει το έργο «Το άσμα του γιοφυριού».
Δύο νεανικές φωνές, η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή, σε τραγούδια της Μεσογείου και της κάτω Ιταλίας.

ΠΕΜΠΤΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ
Παρουσίαση του βιβλίου της Όλγας Δραμουντάνη «Ο κόκκινος κάμπος».
«Ψαραντώνης εφ΄ όλης της ύλης» - Συναυλία με τον Ψαραντώνη.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ
Συναυλία με το Ισπανικό συγκρότημα Ruba Catalana D' Callaos.

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ομιλία του καθηγητή της αρχαιολογίας Γιάννη Σακελλαράκη με θέμα «Οι ουρανοί του Θεοτοκόπουλου ».
Συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου με τους Μανώλη Μητσιά, Γιάννη Κούτρα και Ρίτα Αντωνοπούλου. Θα παρουσιαστούν ο Σταυρός του Νότου και άλλα έργα του συνθέτη.

ΚΥΡΙΑΚΉ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ
Αποκάλυπτήρια του αγάλματος του μεγάλου Ανωγειανού λυράρη Μανόλη Πασπαράκη, έργο του Ιταλού καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών του Μιλάνου Νικόλα Ζαμπόνι.
Παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή της ιατρικής Ορέστη Μανούσου «Οι παλιοί Ανωγειανοί».
Συναυλία-αφιέρωμα στον λυράρη Μανόλη Πασπαράκη. Συμμετέχουν γνωστοί μουσικοί των Ανωγείων.

ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ
Συναυλία του «Κουαρτέτου των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων» με έργα Μάνου Χατζιδάκι, Rene Aubry και Nicola Piovanni. Επιμέλεια και ενορχήστρωση Θοδωρής Κοτεπάνος.

ΤΡΙΤΗ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ομιλία του σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή για τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.
Συναυλία με τους Σωκράτη Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Υακίνθεια ονομάζονται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που Θα γίνονται κάθε χρόνο στον ίδιο τόπο, στους Φούρνους και στα Ανώγεια Κρήτης.

O Μπάμπης

Όταν είμαι μέσα στο αυτοκίνητο και έχει κίνηση, σταμάτα ξεκίνα, μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Αυτούς που βρίσκοντε στα δικά τους αυτοκίνητα, δίπλα μου.
Άλλος ξύνει την μύτη του, άλλος καπνίζει, άλλος φωνάζει στη συνοδηγό, άλλη βάφεται, άλλος μιλάει στο κινητό, άλλος με κοιτάζει και μου χαμογελάει.

Έχει πλάκα.

Σήμερα έτυχε να είναι δίπλα μου ένας μελαχρινός πενηντάρης με ξεκούμπωτο πουκάμισο. Μια χοντρή αλυσίδα γυάλιζε στο λαιμό του. Φαντάστηκα οτι τον λένε Μπάμπη.
Έχει τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Η γυναίκα του, η Ελένη, καλή νοικοκυρά. Ο μικρός γιος φαντάρος. Ο Μπάμπης σκεφτόταν οτι έχει να πληρώσει κάρτες, ΦΠΑ, και τη δόση του αυτοκινήτου. Εντάξει, θα τα καταφέρει. Το βράδυ τον κάλεσε η παρέα για κανένα ποτό. Δεν ήθελε να πάει. Του την είχε σπάσει ο Σωτήρης. Χτίζει σπίτι και θα τον ζάλιζε πάλι με το τι πλακάκια να διάλεγε. Ευτυχώς η Ελένη είχε σπίτι και δεν έπρεπε να πληρώνουν ενοίκιο. Ας είναι καλά ο κυρ Γιάννης ο πεθερός του, ελαφρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει. Η κόρη του άργησε να γυρίσει χτες το βράδυ. Νόμιζε οτι δεν την άκουσε αλλά εκείνη την ώρα είχε ξυπνήσει για να πάει στο μπάνιο. Πού να γύριζε πάλι ; Θα της έκανε καυγά το μεσημέρι, αλλά της κάνει πλάτες η μάνα της. Α, ρε βούρδουλα που θέλουν μερικοί. Τι με κοιτάει τώρα αυτή απο δίπλα ; Κοίτα πώς με καρφώνει το μελανούρι..

Του χαμογελάω και φεύγω.

Ωπα !

Λέω να χορέψομε ένα μαλεβιζιώτη.

Ήντα λέτε και εσείς ; Ναι, είμαι και μερακλίνα !

Καλό Σαββατοκύριακο !





Και μαντινάδες έχει επαέ πέρα.

Ρακοσυλλέκτης

Αργησα να κοιμηθώ.
Επρεπε να τακτοποιήσω το ντουλάπι που βρίσκεται κάτω απο την βιβλιοθήκη μου καθώς και τα συρτάρια του γραφείου μου.
Και όταν λεω έπρεπε εννοώ οτι ήταν επείγον, αναγκαίο επειδή δεν χωρούσε τίποτα άλλο μέσα.
Δεν είμαι ακατάστατη (συνεχώς) απλά δεν μου αρέσει να πετάω τίποτα.
Ούτε και το πιο μικρό χαρτάκι, αν έχω γράψει κάτι.
Δεν μπορώ να αποχωριστώ προσωπικά αντικείμενα.

Βρήκα χαρτιά, αναπτήρες, ξύστρες, ακόμα και ένα φιλμ φωτογραφικής μηχανής, κι όμως τρια χρόνια τώρα χρησιμοποιώ ψηφιακή, σημειώσεις, στίχοι τραγουδιών, μια φωτογραφία του Ν, φωτοαντίγραφα με κείμενα του αγαπημένου μου συγγραφέα, χάντρες μπλε και κόκκινες, ένα βότσαλο, θυμάμαι το είχα κρατήσει απο μια παραλία στην Κέρκυρα, καρτ ποσταλ του μπαμπά μου απο την Αργεντινή. Βρήκα μια φωτογραφία της γιαγιάς μου όταν ήταν νεα, μου θύμισε μια ηθοποιό που δεν θυμάμαι το όνομά της, μια γόμα απο το σχολείο που έγραφε E+?=LOVE, ένα ποστερ του Τζον Μπον Τζοβι, ένα κομποσχοίνι απο το ταξίδι του αδελφού μου στο Αγιο Ορος, ένα κουτάκι με ροζ συνδετήρες, καμμιά εικοσαριά κασέτες με εκπομπές του Βασίλη, ένα άδειο πακέτο τσιγάρα και σκέφτηκα οτι επιτέλους πρέπει να το κόψω. Βρήκα ένα περιτύλιγμα απο σοκολατάκι νουαζέτα, ένα εισητήριο απο το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στο Αμστερνταμ, το περιτύλιγμα ενός τσιγάρου απο ένα coffee shop (Bulldog cafe), ένα ληγμένο προφυλακτικό, μία ασημένια αλυσιδίτσα, ένα απόκομμα ενός αεροπορικού εισητηριου της 19/3, πέρσι, για Θεσσαλονίκη. Βρήκα τα εφηβικά μου ημερολόγια και τα ξαναδιάβασα όλα, γράμματα που στέλναμε με τις φίλες μου στο σχολείο και λέγαμε ποιός μας αρέσει απο την τάξη.
Και πολλά άλλα...

Τα τακτοποίησα πρόχειρα χωρίς να πετάξω το παραμικρό.
Θα αγοράσω ένα μικρό μπαουλο και θα βάλω κάποια μέσα.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αποχωριστώ ποτέ ο,τι με αγγιζει, αλλά αν συνεχίσω έτσι θα γίνω ρακοσυλλεκτης.

Η σιωπή...

...καμιά φορά λέει βαριές κουβέντες..

Τραγούδι : Μη με κοιτάς - Μανώλης Λιδάκης
Μουσική/στίχοι : Νίκος Ζούδιαρης

Η Ισμήνη

Υπάρχει μια γυναίκα σ' ένα λιμάνι, που μοιράζει χρησμούς στους ταξιδιώτες που γυρίζουν μόνοι τους τον κόσμο.

Την γυναίκα την λένε Ισμήνη. Η ηλικία της απροσδιόριστη. Κάποιοι λένε οτι είναι είκοσι χρονών, κάποιοι άλλοι λένε οτι είναι πάνω απο σαράντα. Ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος είναι ο χρησμός, τα χείλη οσων τον πήραν είναι σφαλισμένα. Η Ισμήνη ξεχωρίζει τους ταξιδιώτες σε αυτούς που κουβαλάνε αποσκευές γεμάτες με σουβενίρ απο τις χώρες που ταξίδεψαν και σε εκείνους που δεν έχουν μαζί τους τίποτα.

Η Ισμήνη δεν δίνει ποτέ τον χρησμό σε όσους κρατάνε βαλίτσες.
"Δεν έχει νόημα να ζεις με αναμνήσεις των τόπων, κοιτώντας μια καρτ ποστάλ." , τους λέει και εκείνοι φεύγουν με την απογοήτευση επειδή όλες αυτές οι αναμνήσεις που μάζεψαν απο τα ταξίδια δεν έχουν νόημα πια.
Σε εκείνους που δεν έχουν αποσκευές τους δίνει τον χρησμό.
"Ο χρησμός είναι μυστικός. Δεν έχει σχέση με οδηγία κανενός χάρτη, καμμιας πορείας για το πώς θα συνεχίσεις το ταξίδι στον κόσμο. Ο χρησμός λέει να σου κανώ έρωτα, να πάρω το σπέρμα σου."

Κανένας δεν της λέει όχι.
Κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτή τη γυναίκα.

Και το ταξίδι σταματά εκεί. Πλέον θυμούνται μονάχα ένα λευκό πρόσωπο.

Η Ισμήνη, κάθε μέρα περιμένει στο λιμάνι.

Οι ταξιδιώτες πάνε κι έρχονται και εκείνη πάντα θα ζει με τις αναμνήσεις τόπων κι ας μην πήγε ποτέ της πουθενά

Αχρονία

Μια ωρα δεν είναι μόνο μία ωρα, είναι ενα δοχείο γεμάτο αρώματα, ήχους, σχέδια και κλίματα, λέει ο Προύστ.

Πάντα είχα πρόβλημα με τον χρόνο.
Το πόσο γρήγορα περνάει ή άλλες φορές που μένει στάσιμος.
Σε ένα φίλο μου έλεγα τις προάλλες οτι ζω στην αχρονία. Προσπαθούσε να καταλάβει τι εννοώ, αλλά δεν μπορούσα να του το εξηγήσω επειδή την αχρονία μου, μονάχα τη νοιώθω.

Ποτέ δεν είχα ρολόι.
Παλιά ο φίλος μου, μου είχε κάνει δώρο ένα ρολόι. Ήταν πολύ όμορφο, αλλά δεν το φόρεσα ποτέ. Με φοβίζουν τα ρολόγια. Με κάνουν να πιέζομαι, μου βάζουν όρια. Ποτέ δεν έχω αργήσει όμως σε ραντεβού ή στη δουλειά.. Περίεργο, ε ;

Σε λίγες μέρες, θα βάλω άλλο ένα χρόνο στην πλάτη.

Εννοείται οτι δεν πιστεύω ούτε στις ηλικίες. Ούτε αγχώνομαι επειδή μεγαλώνω. Μεγαλώνει το σώμα μου, χτες παρατήρησα κάποιες ρυτίδες κάτω απο τα μάτια. Τις κοιτούσα, τις άγγιξα με τα δάχτυλά μου.. Ωραίες είναι !

Η αχρονία με κάνει και ξεχνάω ευκολότερα πράγματα που είναι ικανά να με πληγώσουν. Δεν τα αφήνω να μείνουν στην ψυχή μου. Κάποιοι με λένε ψυχρή και αναίσθητη. Δε νομίζω να είμαι, απλώς θεωρώ κρίμα να στεναχωριέμαι για πράγματα που θα μου προκαλέσουν άσχημα συναισθήματα..

Η αχρονία είναι ταξίδι στον εαυτό μου, έτσι νοιώθω..

Xωρίς θεατές

Έβαλε τα καλά της.
Το το κόκκινο φόρεμά της, τα αγαπημένα σκουλαρίκια της και το άρωμά της.
Γιασεμί.
Θέλει να χορέψει τον μοναχικό χορό της.
Να κάνει τις φιγούρες που έμαθε μόνη της προχτές, με θεατή τον καθρέφτη.
Στέκει και χαμογελά και η νύχτα μυρίζει γιασεμί.




Estaban - Tango flamenco (guitar instrumental)

Ισπανίτιδα

Ισπανίτιδα λέγεται η αρρώστεια που με πιάνει κατά καιρούς. :D

Να, το παρακάτω τραγουδάκι το άκουσα σήμερα και το έχω λιώσει στην κυριολεξία..
Με έπιασε πάλι και η μανία να παω στην Αργεντινή, στο Περού..
(ναι, η Ισπανίτιδα μετατρέπεται με τον καιρό σε οξεία Λατινοαμερικανίτιδα..)

Ουφ !



Joaquín Sabina - Dieguitos y Mafaldas

Θάλασσα

Δεν πλέουμε στην ίδια θάλασσα
αν και δίνουμε την εντύπωση αυτή.

Με βαρύ φορτίο στο κατάστρωμα
-ξύλα και σίδερο-
κι άμμο και τσιμέντο στ' αμπάρια,
καρφώνομαι σε αγριεμένη θάλασσα
κι ουρλιάζω στην ομίχλη.

Πλέεις σε χάρτινο καράβι
με όνειρα στα γαλάζια πανιά,
τόσο απαλός ο άνεμος, τόσο ήρεμο το κύμα.

Οlav H. Hauge

===

Και εκεί που ηρεμείς απολαμβάνοντας τον ορίζοντα, σκέψεις περίεργες έρχονται και σκας μαζί με τα κύματα στα βράχια.
Ευτυχώς που προλάβαμε και ακούσαμε το δελτίο καιρού και φορέσαμε αδιάβροχα.

Όταν το "πολύ" μοιάζει με το "λίγο"

Η αγάπη δεν έχει να κάνει ούτε με ποσότητα ούτε με μεγέθη.
Όμως αυτό το "σ'αγαπώ", μου φαίνεται σταγονίτσα μπροστά στη θάλασσα που νοιώθω.
τόσο λίγο...

Ετσι, σκέφτομαι να μην στο ξαναπώ.

(Θα σκαλίσω μια μελωδία και θα στη δώσω)
(Θα στο γραψω σε μικρά χαρτάκια)
(Θα βρω τραγούδια και θα στα τραγουδάω)

πάλι λίγο μου φαίνεται

Ενα γράμμα που δεν έλαβα ποτέ

Κοριτσάκι μου,

Έφυγα απροειδοποίητα ακριβώς πριν απο ένα χρόνο.
Σαν σήμερα ήταν, που κρυμμένος πίσω απο μια τριανταφυλλιά, σε έβλεπα να κλαίς βουβά.
Όμως δε γινόταν αλλιώς κορίτσι μου.
Έπρεπε να φύγω.
Το ξέρω οτι και εσύ το έβλεπες οτι μήνες πριν προετοιμαζόμουν για αυτό το ταξίδι.
Ξέρω οτι το ήξερες κι ας μη μου είπες ποτέ μια λέξη για αυτό..

Δε μπορώ να σου εξηγήσω πως συμβαίνει, όμως σε βλέπω. Σε ακούω.
Είμαι μέσα σου.
Θυμάσαι όταν ήσουν μικρή που σου είχα πει οτι μπορώ να νοιώσω κάθε σου συναίσθημα ; Και εσύ ένοιωθες ασφάλεια. Κάπως έτσι και τώρα.

Για αυτό σου γράφω σήμερα.
Επειδή θέλω να πιστέψεις oτι η παρουσία μου δε χρειάζεται ούτε τη σάρκα, ούτε τα οστά μου. Η παρουσία μου είναι η ανάμνηση και η ανάμνηση δε γίνεται ποτέ απουσία.
Τις προάλλες σε άκουσα να λες οτι απο τη μέρα που έφυγα νοιώθεις οτι η μισή σου καρδιά λείπει. Ξέρω οτι σου λείπει η αγκαλιά μου, η φωνή μου και θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα οτι δε μου λείπεις και εσύ.
Όμως κοριτσάκι μου, χαίρομαι. Χαίρομαι επειδή μπορώ και σε νοιώθω αλλιώς.
Γίνομαι η ηλιαχτίδα που σε ξυπνάει το πρωί μπαίνοντας απο τις γρίλιες, το αεράκι που φυσάει απαλά πάνω στο πρόσωπό σου, το γιασεμί που ήρθε ξαφνικά μπροστά στα πόδια σου χτες το απόγευμα και το έβαλες μεσα στην τσέπη σου, το δάκρυ που τρέχει στα μάγουλά σου τώρα.

Μέσα σου είμαι, γύρω σου ειμαι και σε αγαπώ.

Ο πατέρας σου

Μια φωτογραφία

Φουρτούνες...

Θα έρθεις ξανά, το ξέρω..

Έλα πάρε με μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν’ αγαπηθώ, να λυτρωθώ
Έλα πάρε μες στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά
Έλα πάρε με σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά
Έλα πάρε με εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γεννάει
Έλα πάρε με και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός κι ο ψάλτης ήχος

Τραγόυδι: Σοφία Τσέρου - Ελα πάρε με (ερωτικό)
Στίχοι-μουσική : Μιχάλης Νικολούδης

Σου έχω πει οτι αγαπάω τον ήλιο ;

Τον αγαπάω τον ήλιο.
Τον αγαπάω επειδή σου μοιάζει.
Θυμάμαι το πρόσωπό σου, τότε που κάναμε βόλτες στα σοκάκια και σουρούπωνε, που έλαμπε καθώς έπεφταν πάνω του οι ηλιαχτίδες.
Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια του προσώπου και του κορμιού σου.
Θυμάμαι το σχήμα των χεριών σου, το περίγραμμα των χειλιών σου, τις ελαφρές ρυτίδες κάτω απο τα μάτια σου.
Θυμάμαι το άγγιγμά σου, ζεστό και αγαπημένο.

Αν με ρωτήσεις τί αγαπάω περισσότερο στο σώμα μου, θα σου απαντήσω τα χέρια μου.
Αυτά σε χάιδεψαν, σε αγάπησαν, ταξίδεψαν πάνω στο κορμί σου.
Τα αγαπώ επειδή με αυτά σου γράφω και θα σου γράφω...

Dull Flame of Desire

I love your eyes, my dear
Their splendid sparkling fire

When suddenly you raise them so
To cast a swift embracing glance

Like lightning flashing in the sky
But there's a charm that is greater still

When my love's eyes are lowered
When all is fired by passion's kiss

And through the downcast lashes
I see the dull flame of desire

Τραγούδι: Björk + Antony - Dull Flame of Desire
Ποίηση : Fyodor Tyutchev

Ο δικός μου κόσμος

Φτερά θα βάλω και θα φύγω μακριά.
Θα παω στον κόσμο που ονειρεύομαι κάθε νύχτα.
Ο κόσμος που ονειρεύομαι δεν είναι εδω.
Ονειρεύομαι έναν κόσμο
με θάλασσες απο παπαρούνες και μαργαρίτες
λευκά κύματα απο γιασεμιά και κρίνα.
Ονειρεύομαι έναν κόσμο
με φούξια ουρανό
με σύννεφα γαλάζια
και μ' έναν ήλιο καταπράσινο.
Ονειρύομαι έναν κόσμο
με σπίτια πολύχρωμα
με παιχνίδια
με κούκλες
με μυρωδιές..
Δεν ονειρεύομαι.
Ετσι είναι ο κόσμος μου.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)


Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.


Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:


«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»


Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

*ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

*ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

*ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Για την Αμαλία

Χειμωνανθός

Φθινόπωρο στον έρωτα απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι μύρισαν τα βουνά
Κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός
την λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα
σ’ αφήνω στον αέρα για να σε βρω στο φως

Η αγάπη φόβους κι όνειρα δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει θα σ’ αρνηθώ ξανά.

Τραγούδι: Χειμωναθός - Γιάννης Χαρούλης
Στίχοι, μουσική : Φωτάκη Ελένη - Καζαντζής Γιώργος

(αγαπημένο μου)

Λευκό χαρτί

Νοιωθω σαν να έχει κολλήσει πάνω στο πρόσωπό μου, μια λευκή κόλλα χαρτί και βλέπω τον χώρο απο κει.
Φυσικά όλα που βλέπω δεν εχουν την πραγματική τους υπόσταση. Μονάχα μοιάζουν με κάτι..

π.χ

-η κούπα με τον καφέ μου, μοιάζει με καραβάκι και το χερούλι με κουπί.
-το κουτάκι με τα διάφορα χαρτικά, παίρνει το σχήμα ενός θησαυρού που έχει μέσα όλα αυτά που θέλω να σου πω (και να σου δωσω)
-το πάτωμα γίνεται γρασίδι και θελω να βγάλω τα παπούτσια μου και να το περπατήσω.
-το μικρό ραδιάκι αποκτά στόμα και μάτια.
-τα τσιγάρα γίνονται λουλούδια (μαργαρίτες)
-ο αναπτήρας γίνεται κουμπί που όταν θα το πατήσω θα έρθεις εδώ, λέει.
-η καρέκλα αποκτά χέρια και θέλει να με πιάσει. (ναι, αλήθεια.. να..)
-ο τοίχος δεν είναι τοίχος. Είναι μια οθόνη και οι σκιές που βλέπω είναι η νοσταλγία.

Και σκέφτομαι να συνεχίσω να φοράω στο πρόσωπό μου αυτη τη κολλα το λευκό χαρτί, κι ας μοιάζω γελοία.

(ίσως επειδή με αυτό τον τρόπο σε έχω συνέχεια κοντά μου)

Ερωτήσεις και απορίες

Λέει ο Λουδοβίκος...

Ανάμεσα σε ιστορίες και χωρατά ένα βράδυ του χειμώνα γύρω από τη σόμπα, ρώτησα την πιο μεγάλη γυναίκα:

"Τι είναι ο έρωτας;"

"Δεν είμαι παιδί μου αρμόδια να σου απαντήσω γιατί δεν τόνε γνώρισα αλλά κατά που ακούω να λένε ένας διάβολος θάναι, που αλίμονο σ' αυτόν που θα τον συναντήσει και αλίμονο σ' αυτόν που δεν θα τον συναντήσει."

Ο άντρας της που άκουσε, της λέει κάπως ενοχλημένος:

"Άμα δεν κατέχεις να μη μιλείς.
Ο έρωτας είναι ένας Θεός πρασινοφορεμένος
κι' άμα ριζώσει στην καρδιά, αναθεματισμένος

Κι ο έρωτας κι ο θάνατος κι οι δυο με κυνηγούνε
του θάνατου εξέφυγα, τον έρωτα φοβούμαι."

Κι όταν δεν ξέρεις την απάντηση οφείλεις να προστατεύεις την ερώτηση.

Ποιός είναι που μπορεί να δει
πότε το σύννεφο γεννιέται
πότε τα άνθη ανοίγουνε
και πότε η νύχτα με τη μέρα συναντιέται

Πότε ο ύπνος έρχεται
πότε το μίσος κι η αγάπη
πώς κρύβει μέσα του το ξύλο τη φωθιά
που θα το κάμει κάρβουνο και στάχτη

Και με ρωτάς και με ρωτάς
ο έρωντας, ο έρωντας
πώς έρχεται πώς φεύγει
κι αν ξανάρθει

Εγώ θα κάψω τον καιρό
με κάρβουνο αναμμένο
κι αφού το σβήσω στο νερό
πάνω σε τοίχο καθαρό θα γράψω
περιμένω

Μη με ρωτάς
μη με ρωτάς...

Ο Ζέφυρος περνά

Στο βάθος μια άλικη ανεμώνη έχει ντυθεί στα γιορτινά της,έτοιμη να πεθάνει,στο πρώτο ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων της αυγής.
Βαδίζω πορεία ατέλειωτη μέσα στα χρυσόξανθα στάχυα.
Κι ακολουθώ τον ίσκιο απ' το τελευταίο φως.
Ολάνοιχτα τα μάτια της ψυχής.
Ήθελα να γεμίσω την αγκαλιά μου με το χρυσάφι των σπάρτων.
Να ποτίσω τα διψασμένα στάχυα με δροσοσταλίδες.
Μα ματωμένα τα ροδοπέταλα, ραίνουν το χρυσόξανθο στάχινο κορμί σου. Ίμεροι αμέτρητοι, χωρίς τελειωμό.

Το μικρό κατάξανθο στάχυ ωρίμασε.
Οι χρυσές βλεφαρίδες έκλεισαν σιωπηλά στο φως του ήλιου.
Οι σκέψεις κυλούν, κυλούν φεύγουν σαν τα σύννεφα.
Κλειστό το παντζούρι ερμητικά, είχα αφήσει όμως μια μικρή χαραμάδα να βλέπω, εκεί, κάτω στην παραλία, το αγαπημένο μου όμποε. Κάποτε μου ψιθύριζε στ' αυτί τα μυστικά του Ζέφυρου.
Τώρα ο Ζέφυρος περνά μεσ' απ' τους ασπαλάθους, ματώνει, αναρριγά.
Και οι ίμεροι παραμένουν ακόμα ίμεροι.
Και το όμποε σιωπά.

Χόρεψε

Illapu - Morena esperanza

Μη μου πείς ότι δε θες να σηκωθείς και να χορέψεις..
Κι αν δεν ξέρεις να χορέυεις, θα σε μάθω εγώ..

Εύκολο είναι.
Ασε τη μουσική να μπεί μέσα σου, χαλάρωσε και νοιώσε τον αέρα να σου χαϊδεύει τα μαλλιά και το πρόσωπο..

=Αφιερωμένο=

Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω
έχω φίλο τον ήλιο θεό
Με του αγέρα το νέκταρ μεθάω
αγκαλιάζω και γη κι ουρανό.


Και χωρίς τα φτερά δε φοβάμαι
το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά.


Στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι
στο Αιγαίο να δίνω φιλιά


Λευτεριά στους ανέμους ζητάω
έχω πάψει να είμαι θνητός
Ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω
δίχως σώμα χρυσός αετός

Tραγούδι : Ήλιος θεός - Βασίλης Σκουλάς
Στίχοι - μουσική : Mίτσος Πάρης - Νικολούδης Μιχάλης

( με πολλή αγάπη στην Καπετάνισσα )

Βaila Caporal

Αυτό το τραγούδι μου το έκαναν δώρο σε μια περίοδο όπου δεν ήμουν καλά.
Απο τότε, έχω τη συνήθεια να το ακούω κάθε πρωί.
Δεν ξέρω, μου προκαλεί το συναίσθημα οτι μπορώ να κάνω τα πάντα.

Το συγκρότημα λέγεται Illapu και είναι απο τη Χιλή.
(μουσική απο τις Άνδεις)

Παραμυθάκι ( ; )

Ενα φυλλαράκι ξερό έπεσε απο το δέντρο της λεμονιάς.

"Αυτό ήταν..", σκέφτηκε. "Πάνε οι όμορφες μυρωδιές.. Είμαι ένα απλό ξερό φύλλο, όπου θα το πάρει ο αέρας, θα το ρίξει στο δρόμο και θα γίνω και εγώ θρύψαλλα όπως όλα τα ξερά φύλλα.. Τα ξερά φύλλα, δεν έχουν αξία. Είναι απλά σκουπίδια."
Ενα απαλό αεράκι κούνησε τα φύλλα της λεμονιάς και το μικρό ξερό φύλλο έπεσε.

"Αρχίζει το ταξίδι" σκέφθηκε και έκλεισε τα μάτια.

Στροβιλίστηκε ψηλά στον ουρανό και αεχισε να πετάει πάνω απο την πόλη, περασε βουνά, μια ατέλειωτη θάλασσα, ο άνεμος συνέχισε να το παρασέρνει ώσπου έφτασε μία μακρινή πόλη.

Μια πόλη με πολλούς ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος με βελούδινα μάτια καθόταν σε ένα παγκάκι σκεφτικός, με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη.
Το φυλλαράκι έπεσε μπροστά στα πόδια του. Το κοίταξε και και το έπιασε απαλά απο την κρύα, λερωμένη άσφαλτο. Το κράτησε στο χέρι του και το έβαλε στην τσέπη του.

"Είναι ζεστά εδώ μέσα -αν και σκοτάδι." ψιθύρισε το φυλλαράκι.
Ξαφνικά τον ενοιώσε να σηκώνεται και να φεύγει.

Περπατάει, περπατάει.

Εφτασε σπιτι του και έβγαλε το φυλλαράκι απο την τσέπη. Το άφησε πάνω στο τραπέζι.

Τον κοιταξε και αυτός ο άνδρας είχε τα πιο όμορφα και ζεστα ματια που είχε δει.
Ενοιωσε τόσο μαγικά. Τόσο όμορφα. Το φυλλαράκι οσφρίστηκε μιά μυρωδιά πρωτόγνωρη.
Κάποιοι λένε οτι ο έρωτας, έχει τέτοια μυρωδιά.

"Ναί. Αυτός ο άνδρας με αγαπάει επειδή δεν είμαι ένα ξερό φύλλο.
Είμαι το δικό του φύλλο." σκέφτηκε.


Αρχισε να πρασινίζει, να ζωντανεύει.

Ο άνδρας χαμογέλασε και το φίλησε.

Νέα Μόδα ( κι άλλη ;; )

-Είδες πως αδυνάτισε η Ντίνα ;
-Όχι. Εχω να τη δω καιρό.
-Ρε, δε θα πιστεύεις στα μάτια σου. Εχασε 20 κιλά !
-Σοβαρά ;

Η Ντίνα, μία γνωστή δική μου και της κολλητής μου, της Αριάδνης, ήταν πάντα παχουλή. Είχε τα κιλάκια της. Αρκετά κιλά που την τελευταία φορά που την είδα είχα ανησυχήσει επειδή το πάχος της ήταν πλεον θέμα υγείας.

-Καιρός ήταν να κάνει δίαιτα. Τί έκανε, σου είπε ; Πήγε σε διαιτολόγο ;
-Πήγε σε έναν διατροφολόγο και έκανε το τέστ δυσανεξίας.

Κι αυτή έκανε αυτο το περιβόητο τέστ ; Νεα μόδα είναι αυτό πάλι.
(άλλη απορία : άλλο σημαίνει διαιτολόγος και άλλο διατροφολόγος ; Τωρα τελευταία δεν ακούω τίποτα άλλο παρα μόνο για διατροφολόγους.. )

-Της πήραν λέει αίμα και με διάφορες αναλύσεις της βρήκε οτι την μπλοκάρουν μερικές τροφές. Π.χ έχει δυσανεξία στην ωμή ντομάτα, στη λακτόζη, στο μαρούλι και στο χοιρινό.
-Κάτσε ρε Αριάδνη. Δηλαδή η Ντίνα έτρωγε ντομάτα ωμή και πάχαινε ;
-Ετσι της είπε. Της μπλόκαρε τον οργανισμό. Οπως και οι αλλες τροφές. Είχε κορεστεί ο οργανισμός της πια απο αυτές και δεν μπορούσε να τις μεταβολίσει.
-Δηλαδή πάχαινε επειδή έτρωγε πίτσα, η οποία είχε ντομάτα και τυρί ;;
-Δεν ξέρω. Αυτο που ξέρω είναι οτι έχασε 20 κιλά. Θα παω να το κάνω και εγώ.

Σάστισα.

-Τι τα θες εσύ αυτά ; Αφού δεν έχεις πρόβλημα.
-Θέλω να χάσω 2-3 κιλά.
-Κόψε το βραδινό ρε Αριάδνη.
Πόσο πλήρωσε η Ντίνα για το τεστ αυτό ;
-350 ευρώ.
-Πλάκα κάνεις. 350 ευρώ για την ωμή ντομάτα ;

Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το τέστ. Αλλά το ακούω ολοένα και πιο συχνά.
Ένας άλλος γνωστός μου το έκανε, με άλλη μέθοδο όμως σε ενα απο αυτά τα κέντρα αδυνατίσματος. Του είπαν οτι τον μπλοκάρουν τα ρεβύθια, τα χόρτα, το κρεμμύδι και η ντομάτα. (ρε ζημιά που κάνει η ντομάτα) Του έδωσαν μια λίστα με τροφές και του έκοψαν ό,τι του άρεσε περισσότερο.
Εκείνος πλήρωσε 240 ευρώ.

Νέα μόδα. Και όλοι ξαφνικά θέλουν να χάσουν βάρος.
Τί να πω. Κάτι μου βρωμάει σε ολο αυτό. Εντάξει, ίσως κάποιους να τους μπλοκάρουν κάποιες τροφές, αλλά κανένας απο αυτούς τους "ειδικούς" δεν είναι γιατρός..
(χάρηκα όμως πολύ για την Ντίνα ! )

Το κύμα

Με την θάλασσα είχα καλές σχέσεις. Πάντα.
Μου άρεσε και μου αρέσει όποτε είμαι στεναχωρημένη, αγχωμένη και πιεσμένη να πηγαίνω σε ένα κολπάκι που έχω ανακαλύψει και να κάθομαι μεσα στο αυτοκίνητο κοιτώντας το μπλέ.

Ηρεμώ.

(καμια ώρα θα βουτήξω και θα έρθω να σε βρώ)

tick - tock

Strange infatuation seems to grace the evening tide.
I'll take it by your side.
Such imagination seems to help the feeling slide.
I'll take it by your side.
Instant correlation sucks and breeds a pack of lies.
I'll take it by your side.
Oversaturation curls the skin and tans the hide.
I'll take it by your side.

tick - tock
tick - tick - tick - tick - tick - tock

I'm unclean, a libertine
And every time you vent your spleen,
I seem to lose the power of speech,
Your slipping slowly from my reach.
You grow me like an evergreen,
You never see the lonely me at all

I...
Take the plan, spin it sideways.
I...
Fall.
Without you, I'm Nothing.
Without you, I'm nothing.
Without you, I'm nothing.
Take the plan, spin it sideways.
Without you, I'm nothing at all.

Placebo - Without You I'm Nothing

Άνοιξη

Τί κι αν φτάνει στο τέλος της ;

Τα λουλούδια κρατάνε το άρωμά τους όλο το χρόνο.

Ρωτάς αν είναι εφικτό ; Είναι, σου λεω...