Ένα παραμυθάκι

Η μικρή αράχνη στάθηκε βουρκωμένη μπροστά στη μητέρα της.
Έπρεπε να φύγει και να ζήσει μόνη της πια. Είχε μάθει να υφαίνει τον ιστό της. Η μητέρα την είχε προετοιμάσει.

- Έτσι είναι η μοίρα μας. Να ζούμε μόνες. Θα σ΄αγαπώ και θα μου λείπεις. Καλή τύχη κόρη μου !

Η Πηνελόπη δε μίλησε. Γύρισε την πλάτη και χάθηκε στο δάσος.
Περιπλανήθηκε όλο το πρωί και τέλος, κουρασμένη, ανέβηκε τον κορμό μιας απιδιάς, πήγε στ' ανατολικά κλαδιά της, διάλεξε ένα φύλλο και πλησίασε.

- Καλησπέρα, όμορφο φύλλο. Μήπως μπορώ να φτιάξω εδώ το αργαστηράκι μου και να ζούμε μαζί ;
- Καλησπέρα, καλησπέρα, με μεγάλη μου χαρα! Όμως πρεπει να σου πω πως τον Οκτώβρη θα πέσω στο χώμα και τότε ;
- Μέχρι τότε βλέπουμε, είπε η Πηνελόπη με τρυφερότητα.

Τις επόμενες μέρες ύφαινε τον περίτεχνο ιστό της με τις μεταξένιες κλωστές. Η ζωη τους κυλούσε όμορφα.
Η άνοιξη και το καλοκαιράκι διάβηκαν χαρούμενα. Τον Οκτώβρη όμως τα φύλλα άρχισαν να πέφτουν.

- Ήρθε η ώρα μου Πηνελόπη, είπε λυπημένα το φύλλο. Βλέπεις ; Κιτρινίζει η άκρη μου, πρέπει να φύγεις.
- Όχι, είπε, δε θα σ' αφήσω να πέσεις.
Και με το νήμα της άρχισε να δένει σφιχτά το κοτσανάκι του φύλλου στο κλαδί. Ολη τη μέρα έκανε αυτή τη δουλειά.

- Ααα, τώρα νιώθω καλύτερα, είπε το φύλλο, έλα όμως να ξεκουραστείς και αύριο συνεχίζεις.

Η Πηνελόπη έδεσε με δυο κόμπους το νήμα, τραβήχτηκε στη χούφτα του φύλλου και αποκοιμήθηκαν αγκαλιασμένα.
Το χάραμα όμως, πέρασε ένας αέρας και τα πήρε και τα δύο.

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Αμφισβήτηση

Τίποτα δεν κράτησα για μένα.

Όλες μου τις σκέψεις τις γνωρίζεις λες και είναι δικές σου.
Λες και απο το δικό σου κεφάλι βγήκαν και έκαναν βόλτες στο δωμάτιο.
Τίποτα δεν κράτησα για μένα, επειδή δεν το ήθελα.
Κι ας συνεχίζεις να με λες μυστικοπαθή.

Όμως μη με αμφισβητείς άλλο.

Στεναχωριέμαι.

Να, σαν αυτή τη μελωδία νοιώθω κάθε φορά που αμφιβάλλεις...

Μη..

Χωρίς Λόγια

Yακίνθεια 2007 - «Στα σύννεφα του Greco»

Έχουμε και λέμε :

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ
Προβολή του πρώτου μέρους της ταινίας του Λευτέρη Χαρωνίτη «Δομίνικος Θεοτοκόπουλος». Για την ταινία θα μιλήσει ο σκηνοθέτης.

ΠΕΜΠΤΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ
Προβολή του δεύτερου μέρους της ταινίας του Λευτέρη Χαρωνίτη «Δομίνικος Θεοτοκόπουλος».

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ομιλία της διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης και καθηγήτριας της Σχολής Καλών Τεχνών Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα για τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.
Συναυλία με τη Σαβίνα Γιαννάτου και τους Primavera en Salonico.

ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ
Μουσική και χορευτική συνάντηση του ισπανικού Flamengo με τον κρητικό χορό. Μια παράσταση με τους Compania flamenco Chiqui de Jerez και τους Γιάννη και Γιώργο Μεγαλακάκη.

ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ
Προβολή του ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοϊτη για τη Φλέρυ Νταντωνάκη «Φλέρυ τρελή του φεγγαριού».
Συναυλία με τη Νένα Βενετσάνου. Θα παρουσιαστούν τα έργα του Μάνου Χατζιδάκι «Καπετάν Μιχάλης» και «Μεγάλος Ερωτικός» καθώς και τραγούδια από το ΚΑΦΕ ΓΚΡΕΚΟ. Μαζί της ο Παντελής Θεοχαρίδης.

ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ
Η Πέμυ Ζούνη στο έργο «Αιώνες μακριά από την Αλάσκα» του Άκη Δήμου. Μουσική σύνθεση και συμμετοχή στο πιάνο Θοδωρής Οικονόμου.
Συναυλία με τους Ross Daly, Βασίλη Σταυρακάκη, Σπυριδούλα Τουτουδάκη και Γιώργη Ξυλούρη (Ψαρογιώργη).

ΤΡΙΤΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ
«Συνομιλίες με το φως». Το αρχέγονο φως δια στόματος του Γιώργου Γραμματικάκη διηγείται τα όσα θαυμαστά είδε και έζησε από τη γέννηση του Σύμπαντος μέχρι την εμφάνιση της ζωής. Τη διήγηση του συνοδεύουν με μουσικές και αυτσχεδιασμούς οι Γιώτης Κιουρτσόγλου και ο David Lynch.

ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ
Το θεατρικό εργαστήρι του πανεπιστημίου της Κύπρου θα παρουσιάσει το έργο «Το άσμα του γιοφυριού».
Δύο νεανικές φωνές, η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή, σε τραγούδια της Μεσογείου και της κάτω Ιταλίας.

ΠΕΜΠΤΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ
Παρουσίαση του βιβλίου της Όλγας Δραμουντάνη «Ο κόκκινος κάμπος».
«Ψαραντώνης εφ΄ όλης της ύλης» - Συναυλία με τον Ψαραντώνη.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ
Συναυλία με το Ισπανικό συγκρότημα Ruba Catalana D' Callaos.

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ομιλία του καθηγητή της αρχαιολογίας Γιάννη Σακελλαράκη με θέμα «Οι ουρανοί του Θεοτοκόπουλου ».
Συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου με τους Μανώλη Μητσιά, Γιάννη Κούτρα και Ρίτα Αντωνοπούλου. Θα παρουσιαστούν ο Σταυρός του Νότου και άλλα έργα του συνθέτη.

ΚΥΡΙΑΚΉ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ
Αποκάλυπτήρια του αγάλματος του μεγάλου Ανωγειανού λυράρη Μανόλη Πασπαράκη, έργο του Ιταλού καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών του Μιλάνου Νικόλα Ζαμπόνι.
Παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή της ιατρικής Ορέστη Μανούσου «Οι παλιοί Ανωγειανοί».
Συναυλία-αφιέρωμα στον λυράρη Μανόλη Πασπαράκη. Συμμετέχουν γνωστοί μουσικοί των Ανωγείων.

ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ
Συναυλία του «Κουαρτέτου των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων» με έργα Μάνου Χατζιδάκι, Rene Aubry και Nicola Piovanni. Επιμέλεια και ενορχήστρωση Θοδωρής Κοτεπάνος.

ΤΡΙΤΗ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ
Ομιλία του σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή για τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.
Συναυλία με τους Σωκράτη Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Υακίνθεια ονομάζονται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που Θα γίνονται κάθε χρόνο στον ίδιο τόπο, στους Φούρνους και στα Ανώγεια Κρήτης.

O Μπάμπης

Όταν είμαι μέσα στο αυτοκίνητο και έχει κίνηση, σταμάτα ξεκίνα, μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Αυτούς που βρίσκοντε στα δικά τους αυτοκίνητα, δίπλα μου.
Άλλος ξύνει την μύτη του, άλλος καπνίζει, άλλος φωνάζει στη συνοδηγό, άλλη βάφεται, άλλος μιλάει στο κινητό, άλλος με κοιτάζει και μου χαμογελάει.

Έχει πλάκα.

Σήμερα έτυχε να είναι δίπλα μου ένας μελαχρινός πενηντάρης με ξεκούμπωτο πουκάμισο. Μια χοντρή αλυσίδα γυάλιζε στο λαιμό του. Φαντάστηκα οτι τον λένε Μπάμπη.
Έχει τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Η γυναίκα του, η Ελένη, καλή νοικοκυρά. Ο μικρός γιος φαντάρος. Ο Μπάμπης σκεφτόταν οτι έχει να πληρώσει κάρτες, ΦΠΑ, και τη δόση του αυτοκινήτου. Εντάξει, θα τα καταφέρει. Το βράδυ τον κάλεσε η παρέα για κανένα ποτό. Δεν ήθελε να πάει. Του την είχε σπάσει ο Σωτήρης. Χτίζει σπίτι και θα τον ζάλιζε πάλι με το τι πλακάκια να διάλεγε. Ευτυχώς η Ελένη είχε σπίτι και δεν έπρεπε να πληρώνουν ενοίκιο. Ας είναι καλά ο κυρ Γιάννης ο πεθερός του, ελαφρύ να είναι το χώμα που τον σκεπάζει. Η κόρη του άργησε να γυρίσει χτες το βράδυ. Νόμιζε οτι δεν την άκουσε αλλά εκείνη την ώρα είχε ξυπνήσει για να πάει στο μπάνιο. Πού να γύριζε πάλι ; Θα της έκανε καυγά το μεσημέρι, αλλά της κάνει πλάτες η μάνα της. Α, ρε βούρδουλα που θέλουν μερικοί. Τι με κοιτάει τώρα αυτή απο δίπλα ; Κοίτα πώς με καρφώνει το μελανούρι..

Του χαμογελάω και φεύγω.

Ωπα !

Λέω να χορέψομε ένα μαλεβιζιώτη.

Ήντα λέτε και εσείς ; Ναι, είμαι και μερακλίνα !

Καλό Σαββατοκύριακο !





Και μαντινάδες έχει επαέ πέρα.

Ρακοσυλλέκτης

Αργησα να κοιμηθώ.
Επρεπε να τακτοποιήσω το ντουλάπι που βρίσκεται κάτω απο την βιβλιοθήκη μου καθώς και τα συρτάρια του γραφείου μου.
Και όταν λεω έπρεπε εννοώ οτι ήταν επείγον, αναγκαίο επειδή δεν χωρούσε τίποτα άλλο μέσα.
Δεν είμαι ακατάστατη (συνεχώς) απλά δεν μου αρέσει να πετάω τίποτα.
Ούτε και το πιο μικρό χαρτάκι, αν έχω γράψει κάτι.
Δεν μπορώ να αποχωριστώ προσωπικά αντικείμενα.

Βρήκα χαρτιά, αναπτήρες, ξύστρες, ακόμα και ένα φιλμ φωτογραφικής μηχανής, κι όμως τρια χρόνια τώρα χρησιμοποιώ ψηφιακή, σημειώσεις, στίχοι τραγουδιών, μια φωτογραφία του Ν, φωτοαντίγραφα με κείμενα του αγαπημένου μου συγγραφέα, χάντρες μπλε και κόκκινες, ένα βότσαλο, θυμάμαι το είχα κρατήσει απο μια παραλία στην Κέρκυρα, καρτ ποσταλ του μπαμπά μου απο την Αργεντινή. Βρήκα μια φωτογραφία της γιαγιάς μου όταν ήταν νεα, μου θύμισε μια ηθοποιό που δεν θυμάμαι το όνομά της, μια γόμα απο το σχολείο που έγραφε E+?=LOVE, ένα ποστερ του Τζον Μπον Τζοβι, ένα κομποσχοίνι απο το ταξίδι του αδελφού μου στο Αγιο Ορος, ένα κουτάκι με ροζ συνδετήρες, καμμιά εικοσαριά κασέτες με εκπομπές του Βασίλη, ένα άδειο πακέτο τσιγάρα και σκέφτηκα οτι επιτέλους πρέπει να το κόψω. Βρήκα ένα περιτύλιγμα απο σοκολατάκι νουαζέτα, ένα εισητήριο απο το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στο Αμστερνταμ, το περιτύλιγμα ενός τσιγάρου απο ένα coffee shop (Bulldog cafe), ένα ληγμένο προφυλακτικό, μία ασημένια αλυσιδίτσα, ένα απόκομμα ενός αεροπορικού εισητηριου της 19/3, πέρσι, για Θεσσαλονίκη. Βρήκα τα εφηβικά μου ημερολόγια και τα ξαναδιάβασα όλα, γράμματα που στέλναμε με τις φίλες μου στο σχολείο και λέγαμε ποιός μας αρέσει απο την τάξη.
Και πολλά άλλα...

Τα τακτοποίησα πρόχειρα χωρίς να πετάξω το παραμικρό.
Θα αγοράσω ένα μικρό μπαουλο και θα βάλω κάποια μέσα.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αποχωριστώ ποτέ ο,τι με αγγιζει, αλλά αν συνεχίσω έτσι θα γίνω ρακοσυλλεκτης.

Η σιωπή...

...καμιά φορά λέει βαριές κουβέντες..

Τραγούδι : Μη με κοιτάς - Μανώλης Λιδάκης
Μουσική/στίχοι : Νίκος Ζούδιαρης

Η Ισμήνη

Υπάρχει μια γυναίκα σ' ένα λιμάνι, που μοιράζει χρησμούς στους ταξιδιώτες που γυρίζουν μόνοι τους τον κόσμο.

Την γυναίκα την λένε Ισμήνη. Η ηλικία της απροσδιόριστη. Κάποιοι λένε οτι είναι είκοσι χρονών, κάποιοι άλλοι λένε οτι είναι πάνω απο σαράντα. Ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος είναι ο χρησμός, τα χείλη οσων τον πήραν είναι σφαλισμένα. Η Ισμήνη ξεχωρίζει τους ταξιδιώτες σε αυτούς που κουβαλάνε αποσκευές γεμάτες με σουβενίρ απο τις χώρες που ταξίδεψαν και σε εκείνους που δεν έχουν μαζί τους τίποτα.

Η Ισμήνη δεν δίνει ποτέ τον χρησμό σε όσους κρατάνε βαλίτσες.
"Δεν έχει νόημα να ζεις με αναμνήσεις των τόπων, κοιτώντας μια καρτ ποστάλ." , τους λέει και εκείνοι φεύγουν με την απογοήτευση επειδή όλες αυτές οι αναμνήσεις που μάζεψαν απο τα ταξίδια δεν έχουν νόημα πια.
Σε εκείνους που δεν έχουν αποσκευές τους δίνει τον χρησμό.
"Ο χρησμός είναι μυστικός. Δεν έχει σχέση με οδηγία κανενός χάρτη, καμμιας πορείας για το πώς θα συνεχίσεις το ταξίδι στον κόσμο. Ο χρησμός λέει να σου κανώ έρωτα, να πάρω το σπέρμα σου."

Κανένας δεν της λέει όχι.
Κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτή τη γυναίκα.

Και το ταξίδι σταματά εκεί. Πλέον θυμούνται μονάχα ένα λευκό πρόσωπο.

Η Ισμήνη, κάθε μέρα περιμένει στο λιμάνι.

Οι ταξιδιώτες πάνε κι έρχονται και εκείνη πάντα θα ζει με τις αναμνήσεις τόπων κι ας μην πήγε ποτέ της πουθενά

Αχρονία

Μια ωρα δεν είναι μόνο μία ωρα, είναι ενα δοχείο γεμάτο αρώματα, ήχους, σχέδια και κλίματα, λέει ο Προύστ.

Πάντα είχα πρόβλημα με τον χρόνο.
Το πόσο γρήγορα περνάει ή άλλες φορές που μένει στάσιμος.
Σε ένα φίλο μου έλεγα τις προάλλες οτι ζω στην αχρονία. Προσπαθούσε να καταλάβει τι εννοώ, αλλά δεν μπορούσα να του το εξηγήσω επειδή την αχρονία μου, μονάχα τη νοιώθω.

Ποτέ δεν είχα ρολόι.
Παλιά ο φίλος μου, μου είχε κάνει δώρο ένα ρολόι. Ήταν πολύ όμορφο, αλλά δεν το φόρεσα ποτέ. Με φοβίζουν τα ρολόγια. Με κάνουν να πιέζομαι, μου βάζουν όρια. Ποτέ δεν έχω αργήσει όμως σε ραντεβού ή στη δουλειά.. Περίεργο, ε ;

Σε λίγες μέρες, θα βάλω άλλο ένα χρόνο στην πλάτη.

Εννοείται οτι δεν πιστεύω ούτε στις ηλικίες. Ούτε αγχώνομαι επειδή μεγαλώνω. Μεγαλώνει το σώμα μου, χτες παρατήρησα κάποιες ρυτίδες κάτω απο τα μάτια. Τις κοιτούσα, τις άγγιξα με τα δάχτυλά μου.. Ωραίες είναι !

Η αχρονία με κάνει και ξεχνάω ευκολότερα πράγματα που είναι ικανά να με πληγώσουν. Δεν τα αφήνω να μείνουν στην ψυχή μου. Κάποιοι με λένε ψυχρή και αναίσθητη. Δε νομίζω να είμαι, απλώς θεωρώ κρίμα να στεναχωριέμαι για πράγματα που θα μου προκαλέσουν άσχημα συναισθήματα..

Η αχρονία είναι ταξίδι στον εαυτό μου, έτσι νοιώθω..

Xωρίς θεατές

Έβαλε τα καλά της.
Το το κόκκινο φόρεμά της, τα αγαπημένα σκουλαρίκια της και το άρωμά της.
Γιασεμί.
Θέλει να χορέψει τον μοναχικό χορό της.
Να κάνει τις φιγούρες που έμαθε μόνη της προχτές, με θεατή τον καθρέφτη.
Στέκει και χαμογελά και η νύχτα μυρίζει γιασεμί.




Estaban - Tango flamenco (guitar instrumental)

Ισπανίτιδα

Ισπανίτιδα λέγεται η αρρώστεια που με πιάνει κατά καιρούς. :D

Να, το παρακάτω τραγουδάκι το άκουσα σήμερα και το έχω λιώσει στην κυριολεξία..
Με έπιασε πάλι και η μανία να παω στην Αργεντινή, στο Περού..
(ναι, η Ισπανίτιδα μετατρέπεται με τον καιρό σε οξεία Λατινοαμερικανίτιδα..)

Ουφ !



Joaquín Sabina - Dieguitos y Mafaldas

Θάλασσα

Δεν πλέουμε στην ίδια θάλασσα
αν και δίνουμε την εντύπωση αυτή.

Με βαρύ φορτίο στο κατάστρωμα
-ξύλα και σίδερο-
κι άμμο και τσιμέντο στ' αμπάρια,
καρφώνομαι σε αγριεμένη θάλασσα
κι ουρλιάζω στην ομίχλη.

Πλέεις σε χάρτινο καράβι
με όνειρα στα γαλάζια πανιά,
τόσο απαλός ο άνεμος, τόσο ήρεμο το κύμα.

Οlav H. Hauge

===

Και εκεί που ηρεμείς απολαμβάνοντας τον ορίζοντα, σκέψεις περίεργες έρχονται και σκας μαζί με τα κύματα στα βράχια.
Ευτυχώς που προλάβαμε και ακούσαμε το δελτίο καιρού και φορέσαμε αδιάβροχα.

Όταν το "πολύ" μοιάζει με το "λίγο"

Η αγάπη δεν έχει να κάνει ούτε με ποσότητα ούτε με μεγέθη.
Όμως αυτό το "σ'αγαπώ", μου φαίνεται σταγονίτσα μπροστά στη θάλασσα που νοιώθω.
τόσο λίγο...

Ετσι, σκέφτομαι να μην στο ξαναπώ.

(Θα σκαλίσω μια μελωδία και θα στη δώσω)
(Θα στο γραψω σε μικρά χαρτάκια)
(Θα βρω τραγούδια και θα στα τραγουδάω)

πάλι λίγο μου φαίνεται

Ενα γράμμα που δεν έλαβα ποτέ

Κοριτσάκι μου,

Έφυγα απροειδοποίητα ακριβώς πριν απο ένα χρόνο.
Σαν σήμερα ήταν, που κρυμμένος πίσω απο μια τριανταφυλλιά, σε έβλεπα να κλαίς βουβά.
Όμως δε γινόταν αλλιώς κορίτσι μου.
Έπρεπε να φύγω.
Το ξέρω οτι και εσύ το έβλεπες οτι μήνες πριν προετοιμαζόμουν για αυτό το ταξίδι.
Ξέρω οτι το ήξερες κι ας μη μου είπες ποτέ μια λέξη για αυτό..

Δε μπορώ να σου εξηγήσω πως συμβαίνει, όμως σε βλέπω. Σε ακούω.
Είμαι μέσα σου.
Θυμάσαι όταν ήσουν μικρή που σου είχα πει οτι μπορώ να νοιώσω κάθε σου συναίσθημα ; Και εσύ ένοιωθες ασφάλεια. Κάπως έτσι και τώρα.

Για αυτό σου γράφω σήμερα.
Επειδή θέλω να πιστέψεις oτι η παρουσία μου δε χρειάζεται ούτε τη σάρκα, ούτε τα οστά μου. Η παρουσία μου είναι η ανάμνηση και η ανάμνηση δε γίνεται ποτέ απουσία.
Τις προάλλες σε άκουσα να λες οτι απο τη μέρα που έφυγα νοιώθεις οτι η μισή σου καρδιά λείπει. Ξέρω οτι σου λείπει η αγκαλιά μου, η φωνή μου και θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα οτι δε μου λείπεις και εσύ.
Όμως κοριτσάκι μου, χαίρομαι. Χαίρομαι επειδή μπορώ και σε νοιώθω αλλιώς.
Γίνομαι η ηλιαχτίδα που σε ξυπνάει το πρωί μπαίνοντας απο τις γρίλιες, το αεράκι που φυσάει απαλά πάνω στο πρόσωπό σου, το γιασεμί που ήρθε ξαφνικά μπροστά στα πόδια σου χτες το απόγευμα και το έβαλες μεσα στην τσέπη σου, το δάκρυ που τρέχει στα μάγουλά σου τώρα.

Μέσα σου είμαι, γύρω σου ειμαι και σε αγαπώ.

Ο πατέρας σου

Μια φωτογραφία

Φουρτούνες...

Θα έρθεις ξανά, το ξέρω..

Έλα πάρε με μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν’ αγαπηθώ, να λυτρωθώ
Έλα πάρε μες στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά
Έλα πάρε με σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά
Έλα πάρε με εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γεννάει
Έλα πάρε με και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός κι ο ψάλτης ήχος

Τραγόυδι: Σοφία Τσέρου - Ελα πάρε με (ερωτικό)
Στίχοι-μουσική : Μιχάλης Νικολούδης

Σου έχω πει οτι αγαπάω τον ήλιο ;

Τον αγαπάω τον ήλιο.
Τον αγαπάω επειδή σου μοιάζει.
Θυμάμαι το πρόσωπό σου, τότε που κάναμε βόλτες στα σοκάκια και σουρούπωνε, που έλαμπε καθώς έπεφταν πάνω του οι ηλιαχτίδες.
Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια του προσώπου και του κορμιού σου.
Θυμάμαι το σχήμα των χεριών σου, το περίγραμμα των χειλιών σου, τις ελαφρές ρυτίδες κάτω απο τα μάτια σου.
Θυμάμαι το άγγιγμά σου, ζεστό και αγαπημένο.

Αν με ρωτήσεις τί αγαπάω περισσότερο στο σώμα μου, θα σου απαντήσω τα χέρια μου.
Αυτά σε χάιδεψαν, σε αγάπησαν, ταξίδεψαν πάνω στο κορμί σου.
Τα αγαπώ επειδή με αυτά σου γράφω και θα σου γράφω...

Dull Flame of Desire

I love your eyes, my dear
Their splendid sparkling fire

When suddenly you raise them so
To cast a swift embracing glance

Like lightning flashing in the sky
But there's a charm that is greater still

When my love's eyes are lowered
When all is fired by passion's kiss

And through the downcast lashes
I see the dull flame of desire

Τραγούδι: Björk + Antony - Dull Flame of Desire
Ποίηση : Fyodor Tyutchev

Ο δικός μου κόσμος

Φτερά θα βάλω και θα φύγω μακριά.
Θα παω στον κόσμο που ονειρεύομαι κάθε νύχτα.
Ο κόσμος που ονειρεύομαι δεν είναι εδω.
Ονειρεύομαι έναν κόσμο
με θάλασσες απο παπαρούνες και μαργαρίτες
λευκά κύματα απο γιασεμιά και κρίνα.
Ονειρεύομαι έναν κόσμο
με φούξια ουρανό
με σύννεφα γαλάζια
και μ' έναν ήλιο καταπράσινο.
Ονειρύομαι έναν κόσμο
με σπίτια πολύχρωμα
με παιχνίδια
με κούκλες
με μυρωδιές..
Δεν ονειρεύομαι.
Ετσι είναι ο κόσμος μου.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)


Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.


Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:


«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»


Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

*ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

*ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

*ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Για την Αμαλία